μ.Χ.

μ.X. [ 27 ] προσώπου γης αφού παραιτήθηκε από τα κληρονομικά του δικαιώματα. Αυτό πρέπει να συνέβη στα μέσα της δεκαετίας του ’50, εφόσον ζούσαν ακόμη οι γονείς των δύο παιδιών. Ο Βασίλης Νικολαΐδης πέθανε το ’58 και η γυ- ναίκα του η Αργυρώ έναν χρόνο αργότερα. Η Ναυσικά αναφέρθηκε στον αδελφό της μονάχα στην πρώτη μας συνάντηση. – Είσθε ψηλός; με ρώτησε πριν ακόμη προλάβω να καθίσω. – Μετρίου αναστήματος, απάντησα σεμνά. – Εγώ ήμουν ένα και ογδόντα πέντε στην ηλικία σας! Ακόμη και σήμερα, που τη βαραίνουν τόσα χρόνια, παραμένει ψηλότερή μου. – Ο αδελφός μου ήταν κοντός. Ποτέ άλλοτε δεν ξαναμίλησε γι’ αυτόν. Δεν είχα την περιέργεια ν’ ανοίξω το άλμπουμ φωτογραφιών που είναι ακουμπισμένο σ’ ένα ράφι της βιβλιοθήκης. Τα λίγα που ξέρω για το παρελθόν της οικογένειας Νικολαΐδη μού αρκούν. Συλλογίζομαι καμιά φορά τη νεαρή κοπέλα της φωτογραφίας, τη βλέπω να περπατά καμαρωτή στην παρέλαση της 25ης Μαρτίου επικεφαλής του σχολείου της, βαστώντας την ελληνική σημαία. Η άσφαλτος γυα- λίζει από την υγρασία. Έχω προσέξει ότι πάντα βρέχει την παραμονή της εθνικής εορτής. * * *