μ.Χ.

μ.X. [ 23 ] πατέρα μου και βγήκα μάλλον ικανοποιημένος από την αίθουσα. Αν έπρεπε να δώσω ένα όνομα στις δύο στοί- βες που έχω μπροστά μου, τη δεξιά θα την ονόμαζα «λόφο των αμφιβολιών» και την αριστερή «όρος των πεποιθήσεων». Από το παράθυρο που βρίσκεται ανάμεσά τους βλέπω τον κήπο. Είναι σε άθλια κατάσταση, γεμάτος αγριόχορ- τα, άλλα χλωρά, άλλα ξερά. Δεν φαίνεται πια το μονο- πάτι που έκανε τον γύρο της έπαυλης. Τα πεύκα έχουν πιάσει κάτι σαν βαμβάκι, που έχει εισχωρήσει στις ρωγμές του φλοιού τους και ασφαλώς τίποτε καλό δεν προμη- νύει γι’ αυτά. Στην έλλειψη φροντίδας αποδίδω το γεγο- νός ότι οι λεμονιές δεν κάνουν πια λεμόνια και ότι η συκιά που είναι φυτεμένη κάτω από το παράθυρο της κουζίνας δεν βγάζει παρά ελάχιστα σύκα, μικρούτσικα και άνοστα. Δεν έχει ούτε ένα φύλλο αυτή την εποχή. Οι ρόζοι των κλαδιών της τα κάνουν να μοιάζουν με οστά. Τι τύχη άραγε να επιφυλάσσουν οι μοναχοί του Αγίου Όρους στους σκελετούς των πεθαμένων αδελφών τους; Μπορεί να τους φυλάνε χώρια, να διαθέτουν ένα απέρα- ντο υπόγειο κατάμεστο από σκελετούς χωρίς κρανίο. Κατά μήκος της μάντρας είναι σωρευμένα παλιά κα- δρόνια, δίπλα σ’ ένα αναποδογυρισμένο τενεκεδένιο βα- ρέλι του οποίου ο πάτος έχει τρυπήσει από τη σκουριά. Λίγο πιο πέρα διακρίνω το ποδήλατο της Ναυσικάς, που