μ.Χ.

ΒΑΣΙΛΗΣ ΑΛΕΞΑΚΗΣ [ 22 ] σικούς, φυσιοδίφες, γιατρούς, ποιητές, πολιτειολόγους. Συγκινήθηκα ωστόσο όταν η Θεανώ μάς αποκάλυψε πώς υπολόγισε ο Θαλής, που έζησε ανάμεσα στον 7ο και τον 6ο αιώνα, το ύψος των Πυραμίδων: στερέωσε το ραβδί του στην άμμο και τη στιγμή που η σκιά του έγινε ίση με το μήκος του μέτρησε τη σκιά των μνημείων. Αλλά το θέμα που απασχολεί τους περισσότερους προσωκρατι- κούς, αν δηλαδή η φύση και ο άνθρωπος είναι δημιουρ- γήματα του αέρα, του νερού, της φωτιάς, της γης ή όλων αυτών των στοιχείων μαζί, δεν μπορώ να πω ότι με συ- νάρπασε. Παραλίγο να με πιάσουν τα γέλια όταν άκουσα ότι, κατά τον Εμπεδοκλή, οι άνθρωποι βγήκαν μέσ’ από το χώμα όπως το σπανάκι. Το μόνο βέβαιο είναι ότι δεν τους έπλασε κανένας θεός. – Είναι η περίοδος όπου η ανθρώπινη σκέψη ανακα- λύπτει τις δυνατότητές της, διευρύνει στο άπειρο το πε- δίο δράσης της, κατέληξε η Θεανώ. Αυτό οδηγεί σε μια μέθη, μια οίηση, οι προσωκρατικοί πιστεύουν ότι μπο- ρούν να κατανοήσουν τα πάντα, έχουν όμως επίγνωση ότι ο δρόμος είναι εξαιρετικά δύσκολος, πράγμα που εξηγεί γιατί πολλοί διατείνονται ότι δεν ξέρουν τίποτε. Καλλιεργούν τις αμφιβολίες τους, αμφιβάλλουν αν το σύμπαν έχει μια αρχή, αμφιβάλλουν αν εξελίσσεται, αμ- φιβάλλουν ακόμη και αν είναι υπαρκτό. Το τέλος του μαθήματός της μου έφερε στον νου τον