μ.Χ.

ΒΑΣΙΛΗΣ ΑΛΕΞΑΚΗΣ [ 20 ] τικούς απ’ ό,τι τους μοναχούς του Αγίου Όρους. Διάλε- ξα αυτό το μάθημα εκμεταλλευόμενος τη δυνατότητα που μας παρέχει η σχολή να ανακαλύπτουμε τομείς άσχε- τους με το αντικείμενό μας. Ο Βεζιρτζής, ο ιστορικός που εποπτεύει τις μεταπτυχιακές μου σπουδές, εξεπλάγη όταν του ανακοίνωσα την απόφασή μου. – Πού τους θυμήθηκες τους προσωκρατικούς; Το ύφος του ήταν ειρωνικό, αλλά έχει σχεδόν πάντα αυτό το ύφος. Μάλλον το απέκτησε στο Παρίσι, όπου έκανε το διδακτορικό του. Φαντάζομαι ότι όλοι οι καθη- γητές της Σορβόννης έχουν αυτό ακριβώς το ύφος. Δεν του μίλησα για τον πατέρα μου, ο οποίος μνημο- νεύει κάθε τρεις και λίγο τον ισχυρισμό του Ζήνωνα του Ελεάτη ότι τίποτε δεν κινείται, καθώς και την αντίδραση ενός άλλου φιλοσόφου που αντέκρουσε την άποψη αυτή βαδίζοντας πάνω κάτω. Δεν έχει ιδιαίτερη μόρφωση ο πατέρας μου, υδραυλικός είναι στο επάγγελμα του, έχει όμως συγκρατήσει κάποιες πληροφορίες που επεξεργά- ζεται αενάως. Ο θαυμασμός του για την αρχαιότητα πη- γάζει από αυτό το επεισόδιο, που αποδεικνύει, κατά τη γνώμη του, ότι οι Αρχαίοι σκέφτονταν κατά τρόπο απο- λύτως ελεύθερο. – Είναι η τελευταία ευκαιρία που έχω να μάθω κάτι καινούργιο, απάντησα αορίστως στον Βεζιρτζή. Σίγουρα περίμενε ότι θα διάλεγα το δικό του σεμινάριο