Mr. VERTIGO

P A U L A U S T E R 12 τάζω έξω από το παράθυρο και να βλέπω τη χώρα να γλιστράει πίσω μου καθώς αναλογιζόμουν πού είχα μπλέξει. Τα φιλαράκια μου στο Σεντ Λούις με είχαν προειδοποιήσει για τύπους σαν τον Δάσκαλο Γεχούντι: μοναχικούς πλάνητες με μοχθηρούς σκο­ πούς, διεστραμμένους που τριγύριζαν εδώ κι εκεί αναζητώντας νεαρά αγόρια να τους κάνουν τα γούστα. Δεν έφτανε που τον φανταζόμουν να μου βγάζει τα ρούχα και να με αγγίζει εκεί όπου δεν ήθελα να με αγγίξει, ήταν και που αυτό φάνταζε μηδαμινό μπροστά στους άλλους φόβους που σφυροκοπούσαν το κεφάλι μου. Είχα ακούσει για ένα αγόρι που ακολούθησε έναν άγνωστο και κανείς δεν ξανάμαθε ποτέ τίποτα γι’ αυτό. Αργότερα, ο άντρας ομολόγησε ότι είχε τεμαχίσει το παλικαράκι σε μικρά κομμάτια και το είχε βράσει για βραδινό. Ένα άλλο αγόρι το είχαν αλυσοδέσει στον τοίχο ενός σκοτεινού κελαριού και δεν του έδιναν τίποτα να φάει εκτός από ψωμί και νερό επί έξι μήνες. Έναν άλλο, πάλι, τον είχαν γδάρει ζωντανό. Τώρα που είχα τον χρόνο να συλλογιστώ τι είχα κάνει, υπέθετα πως δεν ήταν απί­ θανο να υποστώ παρόμοια μεταχείριση κι εγώ ο ίδιος. Είχα αφε­ θεί να πέσω στα νύχια ενός τέρατος, κι αν ο Γεχούντι αποδει­ κνυόταν έστω και κατά το ήμισυ τόσο τρομακτικός όσο έδειχνε, το πιο πιθανό ήταν να μην ξανάβλεπα άλλη μέρα να ξημερώνει. Κατεβήκαμε από το τρένο και αρχίσαμε να προχωρούμε στην πλατφόρμα, ελισσόμενοι αργά ανάμεσα στο πλήθος. «Πεινάω» είπα, τραβώντας το πανωφόρι του Δασκάλου Γεχούντι. «Αν δεν μου βρεις κάτι να φάω αυτή τη στιγμή, θα σε καρφώσω στον πρώτο μπασκίνα που θα δω». «Τι έγινε με το μήλο που σου έδωσα;» είπε. «Το ξαπόστειλα από το παράθυρο του τρένου». «Α, δεν μας αρέσουν και πολύ τα μήλα, ε; Και το σάντουιτς με το χοιρινό; Για να μη μιλήσω για το τηγανητό μπούτι κοτό­ πουλο και το σακούλι με τα ντόνατ».