Mr. VERTIGO

M R . V E R T I G O 9 «Σε χρειάζομαι, μικρέ άθλιε νταή μου, επειδή κι ανάποδα να με γυρίσεις είναι ζήτημα αν θα πέσουν δυο δεκάρες. Μπορεί εσένα να σου φαίνομαι για μεγαλοκαρχαρίας, αλλά μόνο επειδή το κεφάλι σου είναι γεμάτο άχυρα. Άκουσέ με προσεκτικά. Σου προσφέρω την ευκαιρία της ζωής σου, αλλά θα την προσφέρω μόνο μια φορά. Έχω κράτηση για την πρωινή ταχεία των έξι και μισή, κι αν δεν σηκώσεις το κουφάρι σου ν’ ανέβεις σ’ αυτό το τρένο, τούτη είναι η τελευταία φορά που με βλέπεις». «Ακόμη δεν απάντησες στην ερώτησή μου» είπα. «Είσαι η απάντηση στις προσευχές μου, αγόρι μου. Γι’ αυτό σε θέλω. Επειδή έχεις το χάρισμα». «Τι χάρισμα; Δεν έχω κανένα χάρισμα. Κι ακόμα κι αν είχα, από πού κι ως πού θα το ’ξερες εσύ, κυρ Ψαλιδόκωλε; Ένα λεπτό έχουμε μόνο που αρχίσαμε να μιλάμε». «Πάλι έξω πέφτεις» είπε ο Δάσκαλος Γεχούντι. «Σε παρακο­ λουθώ μια βδομάδα τώρα. Κι αν νομίζεις ότι η θεία κι ο θείος σου θα λυπηθούν έτσι και φύγεις, τότε δεν έχεις ιδέα με ποιους ζούσες τα τελευταία τέσσερα χρόνια». «Η θεία κι ο θείος μου» είπα, συνειδητοποιώντας ξαφνικά πως τούτος ο άντρας διόλου δεν ήταν ο συνηθισμένος μπεκρής του σαββατόβραδου, μα κάτι χειρότερο, κάποιος από κείνους που μαζεύουν τα αλητάκια από τους δρόμους ή μπάτσος, και για ένα ήμουνα σίγουρος έτσι όπως στεκόμουν εκεί, την είχα βάψει για τα καλά. «Ο θείος σου, ο Σλιμ, είναι το κάτι άλλο» συνέχισε ο δάσκα­ λος, με την άνεσή του τώρα που είχε την προσοχή μου. «Ποτέ δεν φανταζόμουν ότι ένας αμερικανός πολίτης θα μπορούσε να είναι τόσο ηλίθιος. Δεν φτάνει που βρομάει, είναι και στριμμέ­ νος και κακάσχημος αποπάνω. Δεν είναι ν’ απορεί κανείς που εξελίχτηκες σε τέτοιον αλητάμπουρα. Είχαμε μια μεγάλη συζή­ τηση σήμερα το πρωί, ο θείος σου κι εγώ, και είναι πρόθυμος