Mr. VERTIGO

P A U L A U S T E R 8 Αν μείνεις εδώ, θα ’χεις πεθάνει προτού βγει ο χειμώνας. Αν έρθεις μαζί μου, θα σου μάθω πώς να πετάς». «Δεν ξέρω κανέναν που να πετάει, ρε θείο» απάντησα. «Αυ­ τό το κάνουν τα πουλιά, κι εγώ μα την πίστη μου μόνο πουλί δεν είμαι». «Δεν ξέρεις τι σου γίνεται» είπε ο Δάσκαλος Γεχούντι. «Δεν καταλαβαίνεις τίποτα, επειδή είσαι ένα τίποτα. Αν δεν σου έχω μάθει να πετάς ως τα δέκατα τρίτα γενέθλιά σου, πάρε μου το κεφάλι με το τσεκούρι. Θα σου το δώσω και γραπτώς άμα θέλεις. Αν αποτύχω να πραγματοποιήσω την υπόσχεσή μου, η μοίρα μου θα είναι στα χέρια σου». Ήταν ένα σαββατόβραδο αρχές Νοέμβρη, και στεκόμασταν μπροστά από τοΠαραντάιζ Καφέ, έναφίνο καταγώγιο του κέντρου με έγχρωμη τζαζ ορχήστρα και κορίτσια που πουλούσαν τσιγάρα φορώντας διάφανα φορέματα. Άραζα εκεί τριγύρω τα Σαββατοκύ­ ριακα, απλώνοντας την παλάμη και κάνοντας θελήματα και στα­ ματώντας ταξί για τους λεφτάδες. Στην αρχή απλώς πέρασα τον Δάσκαλο Γεχούντι για άλλον ένα μεθυσμένο, για κανέναν πλούσιο μπεκρή που τρέκλιζε μες στη νύχτα με το μαύρο σμόκιν και το μεταξωτό του ημίψηλο. Η προφορά του ήταν παράξενη, κι έτσι συμπέρανα ότι ήταν ξένος στην πόλη, αλλά δεν έδωσα παραπάνω σημασία. Οι πιωμένοι λένε ανοησίες, και τούτη η ιστορία περί πετάγματος δεν ακουγόταν πιο ανόητη από πολλές άλλες. «Αν ανέβεις πολύ ψηλά στα σύννεφα» είπα «μπορεί να σπά­ σεις τον σβέρκο σου κατεβαίνοντας». «Θα μιλήσουμε περί τεχνικής αργότερα» είπε ο δάσκαλος. «Δεν είναι μια ικανότητα που μαθαίνεται εύκολα, αλλά αν μ’ ακούς κι ακολουθείς τις οδηγίες μου, θα γίνουμε κι οι δύο εκα­ τομμυριούχοι». «Εσύ είσαι ήδη εκατομμυριούχος» είπα. «Εμένα τι με χρειά­ ζεσαι;»

RkJQdWJsaXNoZXIy MTY1MTE=