Mr. VERTIGO

P A U L A U S T E R 20 Ο Δάσκαλος Γεχούντι άφησε έναν δυνατό, παρατεταμένο αναστεναγμό. Δεν επρόκειτο τόσο για έκφραση αηδίας όσο για έκφραση θλίψης, ένα μεγαλειώδες ρίγος από τα βάθη της ψυχής του. Κατόπιν, με τη μέγιστη προσοχή και ηρεμία, κύρτωσε τον δείκτη του δεξιού του χεριού μετατρέποντάς τον σε έναν παγω­ μένο γάντζο που με καλούσε, και τοποθέτησε την άκρη του γάντζου αυτού ακριβώς κάτω από το πιγούνι μου, ακριβώς στο σημείο όπου η σάρκα συναντά το κόκαλο. Τότε άρχισε να πιέζει, και μεμιάς ένας φριχτός πόνος εξερράγη στο πίσω μέρος του λαιμού μου και ανέβηκε μες στο κρανίο μου. Δεν είχα ξανανιώ­ σει ποτέ τέτοιο πόνο. Πάσχισα να ξεφωνίσω, αλλά το λαρύγγι μου είχε κλείσει, και το μόνο που μπορούσα να βγάλω ήταν ένας αρρωστημένος ήχος σαν να πνίγομαι. Ο δάσκαλος συνέχισε να πιέζει με το δάχτυλό του, και σύντομα ένιωσα τα πόδια μου να σηκώνονται από το έδαφος. Ταξίδευα προς τα πάνω, υψωνόμουν στον αέρα σαν φτερό, και ο δάσκαλος έμοιαζε να το καταφέρνει αυτό δίχως την παραμικρή προσπάθεια, θαρρείς και δεν ήμουν για κείνον πιο βαρύς από ζούδι. Εντέλει, με έφτασε σε ένα ύψος όπου το πρόσωπό μου ήταν στο ίδιο επίπεδο με το δικό του και βρέθηκα να τον κοιτάζω ίσια στα μάτια. «Εδώ πέρα δεν μιλάμε έτσι, μικρέ» είπε. «Όλοι οι άνθρωποι είναι αδέρφια, και σε τούτη την οικογένεια όλοι αντιμετωπίζο­ νται με σεβασμό. Αυτό είναι νόμος. Αν δεν σου αρέσει, ξίδι. Ο νόμος είναι νόμος, και όποιος πηγαίνει κόντρα στον νόμο γίνε­ ται γυμνοσάλιαγκας και κυλιέται στο χώμα για την υπόλοιπη ζωή του».