Mr. VERTIGO

M R . V E R T I G O 17 καταλάβεις πως δεν έχει πουθενά να πας παρά μόνο προς τα πάνω – ότι ο ουρανός είναι ο μοναδικός σου φίλος». Είχε σκοτεινιάσει την ώρα που φτάσαμε στον σταθμό, κι έτσι δεν υπήρχε τρόπος να επιβεβαιωθεί η περιγραφή του δασκάλου για το καινούργιο μου σπίτι. Απ’ όσο μπορούσα να καταλάβω, το μέρος δεν διέφερε απ’ ό,τι θα περίμενε να δει κανείς σε μια μικρή πόλη. Ελαφρώς πιο κρύο ίσως, και κάτι παραπάνω από ελαφρώς πιο σκοτεινό απ’ αυτά στα οποία ήμουνα μαθημένος, μα εφόσον δεν είχα ξαναβρεθεί ποτέ μου σε μικρή πόλη, δεν είχα ιδέα τι να περιμένω. Τα πάντα ήταν καινούργια για μένα: οι μυρωδιές ήταν παράξενες, τα αστέρια στον ουρανό έμοιαζαν ξένα. Αν μου έλεγε κανείς ότι είχα μόλις πατήσει το πόδι μου στη μαγική Χώρα του Οζ, δεν νομίζω πως θα καταλάβαινα τη διαφορά. Διασχίσαμε το κτίριο του σταθμού και σταθήκαμε μια στιγμή έξω από την πόρτα εξετάζοντας βιαστικά το σκοτεινό χωριό. Ήταν μόνο επτά το απόγευμα, αλλά ολόκληρο το μέρος είχε κατεβάσει ρολά, και εκτός από τις λιγοστές λάμπες που άναβαν στα σπίτια πέρα από τον σταθμό, δεν υπήρχε ίχνος ζωής πουθε­ νά. «Μην ανησυχείς» είπε ο Δάσκαλος Γεχούντι «από λεπτό σε λεπτό θα ’ρθουν να μας πάρουν». Έκανε να μου πιάσει το χέρι, αλλά το τράβηξα μακριά προτού καταφέρει να το γραπώσει. «Κράτα τα κουλά σου μακριά μου, κυρ Δάσκαλε» είπα. «Μπορεί να νομίζεις πως σου ανήκω πια, αλλά δεν σου ανήκει τίποτα». Περίπου εννιά δευτερόλεπτα αφότου ξεστόμισα τις λέξεις αυτές, ένα μεγάλο γκρίζο άλογο εμφανίστηκε στο τέλος του δρόμου τραβώντας μιαν ανοιχτή άμαξα που έμοιαζε να ’χει βγει από το γουέστερν με τον Τομ Μιξ που είχα δει εκείνο το καλο­ καίρι στο Picture Palace· με τη διαφορά ότι τώρα είχαμε 1924, και αντικρίζοντας το παμπάλαιο αυτό όχημα να κατηφορίζει τον δρόμο τρίζοντας μου φάνηκε λες κι έβλεπα όραμα. Να, όμως,