Mr. VERTIGO

P A U L A U S T E R 14 να το σκάσω; Κάθισα στον πάγκο και ζήτησα να μου φέρουν την προσφορά της ημέρας και ένα αναψυκτικό με σαρσαπαρίλλα. Ώσπου να ανοιγοκλείσω τα μάτια μου, ο σερβιτόρος έσπρωξε μπροστά μου ένα βουνό από κορνμπίφ με λάχανο. Ήταν το με­ γαλύτερο γεύμα που είχα αντικρίσει ποτέ, ένα πιάτο μεγάλο σαν το Σπόρτσμαν Παρκ στο Σεντ Λούις, και το καταβρόχθισα όλο, μαζί με δυο φέτες ψωμί και ένα δεύτερο μπουκάλι σαρσαπαρίλ­ λα. Τίποτα δεν μπορεί να συγκριθεί με την αίσθηση ευεξίας που με κατέκλυσε σ’ εκείνο τον βρομερό πάγκο. Με το που γέμισε η κοιλιά μου, αισθάνθηκα αήττητος, θαρρείς και τίποτα δεν μπορούσε να με βλάψει ποτέ ξανά. Το επιστέγασμα ήρθε όταν έβγαλα το δολάριο από την τσέπη μου για να τακτοποιήσω τον λογαριασμό. Η σούμα για όλα αυτά έφτασε μόλις τα σαράντα πέντε σεντς, ακόμα κι αφότου πρόσθεσα πέντε σεντς φιλοδώ­ ρημα για τον σερβιτόρο, κι έτσι έμεινα με ρέστα πενήντα σεντς. Στις μέρες μας μπορεί να μη φαίνονται πολλά, αλλά τον καιρό εκείνο μισό δολάριο αντιπροσώπευε για μένα ολόκληρη περι­ ουσία. Αυτή είναι η ευκαιρία μου να φύγω, είπα μέσα μου, ρί­ χνοντας μια ματιά γύρω μου καθώς σηκωνόμουν από το σκαμπό μου. Θα ξεγλιστρήσω από την πλαϊνή πόρτα, και ο άντρας με τα μαύρα δεν θα ξέρει από πού του ’ρθε. Ωστόσο δεν το έκανα, και από την επιλογή αυτή εξαρτήθηκε ολόκληρη η ιστορία της ζωής μου. Επέστρεψα στο σημείο όπου με περίμενε ο δάσκαλος, επειδή είχε υποσχεθεί να με κάνει εκατομμυριούχο. Εκείνα τα πενήντα σεντς με έπεισαν ότι ίσως άξιζε τον κόπο να δω αν υπήρχε αλήθεια στα παχιά του λόγια. Στη συνέχεια πήραμε ένα άλλο τρένο, κι έπειτα ένα τρίτο πλησιάζοντας προς το τέλος του ταξιδιού, που μας έβγαλε στην πόλη Τσιμπόλα στις επτά το ίδιο βράδυ. Όσο σιωπηλός είχε πα­ ραμείνει όλο το πρωί, άλλο τόσο ο Δάσκαλος Γεχούντι δεν έβα­ λε γλώσσα μέσα του την υπόλοιπη μέρα. Είχα ήδη αρχίσει να