Μπλε ήλιος

16 ΔΙΟΝΥΣΗΣ ΜΑΡΙΝΟΣ σπασμό των πραγμάτων που δεν άγγιξα ποτέ. Το κρύο μάρ- μαρο των μεσημεριών, τη μίμηση ενός φιλιού, τα μάγια της συνήθειας, το λιγωμένο στριφογύρισμα των ματιών, την αρ- γή δροσιά μιας συζήτησης που κυλούσε δίχως εμπόδια · με- τράω τα πάντα με την απελπισία της αφαίρεσης και με την προσμονή της πρόσθεσης. Στο τέλος χάνω το μέτρημα και ξεκινάω πάλι από την αρχή. Κι ας ξέρω πως κάθε ιστορία σκοντάφτει πάντα στην τελευταία λέξη της. Μία,δύο,αμέτρητες φορές όσα δεν έζησα και τα ζω. Τη στιγμή που ο ήλιος επανέρχεται καταπάνω μου, κλεί- νω το παράθυρο της κουζίνας,μην και με χτυπήσει. Η μουσική συνεχίζει να παίζει κάπου στο βάθος, μα όλο και με πλησιάζει. Στενεύει τον χώρο μου. Σου σφυρίζω Για να ’ρθεις, σου σφυρίζω Και κρυφομουρμουρίζω Τον δικό μας σκοπό. Κλείνω τ’ αυτιά μου, να μην την ακούω.