Μουσικές καρέκλες (pocket)

[ 12 ] φάνεια του νερού, και η παλιά φορτηγίδα το έκοβε σαν αθέρας ξυ­ ραφιού. Αθόρυβα. Και στις δύο πλευρές του ποταμού απλωνόταν άγονο κι ερημικό το τοπίο, το τοπίο που είχε εμφανιστεί σε τόσο πολλά παράθυρα τις τελευταίες μέρες. Μόνο παράθυρα. Πρώτα τα παράθυρα από το τρένο, έπειτα τα παράθυρα από τις καζάρμες, και κατόπιν τα φινι­ στρίνια από το πλοίο. Αν μπορούσες να αποκαλέσεις αυτό εδώ το πράμα πλοίο. Οκαπετάνιος έριξε στον Ντέντα άλλη μια θλιμμένη ματιά. Μόλις μια βδομάδα πριν είχε μεταφέρει ξυλεία με την παλιά του φορτηγί­ δα. Τώρα ήταν διαφορετικό το φορτίο. Όπως και η ζωή του. Είναι τέσσεριςφορτηγίδες, τέσσερεςμαούνεςμεταφοράς ξυλείας, που επί δεκαετίες μεταφέρουν απρόθυμα ξυλεία στα πιο άγονα μέρη. Ημαούνα τουΝτέντα είναι πρώτηστην αράδα. Είναι αυτήπου σκίζει την ακίνητη, μαύρη επιφάνεια του νερού με την απρόσμενα κοφτερή πλώρη της. Έχει περάσει πολύς καιρός τώρα, όλα φαίνονται τόσο μακρινά κι όμως τόσο κοντινά. Ήταν στο δεύτερο δεκαπενθήμερο του Μάη εκείνης της χρονιάς. Δεν θα έπρεπε να κάνει τόσο κρύο. Στη μεγάλη πόλη, εκεί που μεγάλωσε ο Ντέντα, η άνοιξη έχει έρθει, και έχει σχεδόν καλοκαιριάτικο καιρό. Είχε πρασινίσει η φύση όταν τον συ­ νέλαβαν στην πόλη που ήταν όλος του ο κόσμος. Ακόμη δεν έχει καταλάβει γιατί. Επειδήήτανορφανός; Επειδήηγιαγιάδεν τον έστελ­ νε καθημερινά στο σχολείο; Επειδή είχε ξεχάσει το καινούργιο του διαβατήριο; Δεν ξέρει, δεν καταλαβαίνει τίποτα. Εκτός από το ότι ο καπετάνιος είναι καλός, ευγενικός. Χαϊδεύει τον Ντέντα στο κεφάλι, αλλά το πρόσωπό του παραμένει θλιμμένο. Είναι μια παράξενα τελματωμένη μέρα. Η φύση μοιάζει να έχει