Μουσικές καρέκλες (pocket)

[ 11 ] Το νησί Ι Λιβόρνο, 8 Μαΐου Η ημιδιαφάνεια του πέπλου. Όλα εκείνα που μόλις και μετά βίας μπορείς να διακρίνεις πίσωαπό αυτό. Έπειτα, αργά, πολύ αργά, η κίνηση. Και ο τρόπος με τον οποίο σηκώνεται διστακτικά. Υψώνε­ ται αψιδωτά. Διαχωρίζεται. Αρχίζει να εκθέτει τη γύμνια. Ναβλέπει αυτόπου έβλεπε. Νααισθάνεται αυτόπουαισθανόταν. Όλη την ώρα. Πραγματικά όλη την ώρα. Αυτά πρέπει να φάνηκαν όταν ο καπετάνιος παραβίασε συγκε­ κριμένες εντολές και τονάφησε ναανέβει στοκατάστρωμα. Ακριβώς όπως φαίνονταν και πίσω από τον παράδοξο χορό της τούλινης κουρτίνας. Δεν θα έπρεπε να κινείται. Διότι αυτόπου αποκαλύπτεται στην άλλη πλευρά του πέπλου, που ανεμίζει ήρεμα, είναι μια από­ λυτα ήρεμη υδάτινη επιφάνεια. Νηνεμία. Μπουνάτσα. Έτσι έμοιαζε ο κόσμος στα μάτια του Ντέντα όταν τον έβγαλαν στο ανοιξιάτικο ψύχος, πάνωστο κατάστρωμα της παλιάς φορτηγί­ δας. Σαν ένα θαύμα ηρεμίας, ακόμα και γαλήνης. Σαν να υπήρχε, για μια ακόμα φορά, ελπίδα για την ανθρωπότητα. Αλλά βέβαια αυτός δεν σκεφτόταν έτσι. Όχι συνειδητά τουλάχι­ στον. Ίσως η σκέψη αυτή να υπήρχε μέσα του, αλλά όχι με αυτά τα λόγια. Εκτός αυτού ήταν και πολύ μικρός. Ήταν δέκα χρόνων, και ο ποταμός απλωνόταν απόλυτα ήρεμος μπροστά του. Ήταν σαν ένα λεπτό, απίστευτα λεπτό στρώμα πάγου να κάλυπτε ακόμη την επι