Μουσικές καρέκλες (pocket)

[ 30 ] «Φτάνει να παρατηρήσεις την κατάσταση στην οποία ήταν το σπίτι». «Δεν βλέπω τα σημάδια που βλέπεις εσύ» είπε ο Γελμ. «Βλέπεις όμως άλλα, έτσι δεν είναι;» «Μόνο ότι ένας επιστήμονας, και μάλιστα ένας γιατρός του επι­ πέδου του Μασικότε, θα έπρεπε να γνωρίζει ότι το κρέμασμα με βραχεία πτώση ανήκει στους πλέον βασανιστικούς τρόπους θανά­ του, απόόσους γνωρίζουμε. Αν έχεις μεγαλύτερηαπόστασηπτώσης, σπάει ο λαιμός και μένεις αναίσθητος πριν πεθάνεις. Με βραχεία πτώση κρεμιέσαι με πλήρεις αισθήσεις μέχρι να πνιγείς. Αργά». «Αν και θα έλεγα ότι η αυτοκτονία είναι αυτοτιμωρία» επισήμανε ο Άρτο Σέντερστεντ. «Όταν παίρνεις στα σοβαρά την αυτοκτονία, δηλαδή. Όταν δεν είναι μια κραυγή για βοήθεια. Σε μια τέτοια περί­ πτωση, λοιπόν, πρόκειται για γνήσια απέχθεια προς τον εαυτό σου. Του τύπου: “Τώρα θα πεθάνεις τόσο βασανιστικά όσο βασανιστικά έζησες, κάθαρμα”». «Και υπήρχαν όντως ενδείξεις μιας τέτοιας αυτοαπέχθειας;» «Δεν υπήρχαν ενδείξεις για το αντίθετο». «Και πώς πάει ακριβώς το πράγμα όταν αλλάζουμε ρόλους κατ’ αυτό τον τρόπο;» «Καταφέρνουμε να μπούμε στη θέση του άλλου». Κοιτάχτηκαν για λίγο. Σαν να είχαν μπει πραγματικά ο ένας στη θέση του άλλου. Ήταν μια ιδιαίτερη στιγμή. Η οποία, φυσικά, έπρε­ πε να τερματιστεί. «Δεν έχω αλλάξει πραγματικά ρόλο» είπε τελικά οΆρτο Σέντερ­ στεντ και άδειασε το ποτήρι του. «Η δυσπιστία μου για τη θεωρία περί αυτοκτονίας δεν έχει να κάνει με τον χαρακτήρα του αξιότιμου καθηγητή μας, αλλά με το σπίτι του και τον χώρο δουλειάς του».