Μουσικές καρέκλες (pocket)

[ 29 ] βει τους ενσυναισθητικά νεκρούς και να τους αφήνει να ελέγχουν την πραγματικότητα. Κατέληξα στην Αριστερά και έγραψα μερικά πολύ ριζοσπαστικά άρθρα σε αριστερά περιοδικά». «Και έπειτα έγινες αστυνομικός» είπε ο Γελμ. «Ναι, εντάξει, ίσως και να μην ήταν η εξυπνότερη κίνηση της ζωής μου, αλλά υπήρχε κάτι σ’ εκείνα τα αριστερά πρότυπα που έβαλε σε λειτουργία τον εσωτερικό ανιχνευτή μου, που ίσως και να ήταν υπερβολικά ευαίσθητος εκείνη την εποχή. Αυτό που πρόσεξα ήταν ένα είδος επιλεκτικής τύφλωσης που εμφανιζόταν ενίοτε και χωρίς προειδοποίηση. Ξαφνικά πρόβαλλαν νησίδες απλοϊκού αντι­ ανθρωπισμού. Μια οργή ανεξέλεγκτη, που ξεπερνούσε κάθε όριο, και ήθελες να τσακωθείς, να δολοφονήσεις, να πετάξεις πέτρες, να κάνεις εθνοκαθάρσεις. Αυτά με ανάγκασαν να βάλω στην άκρη τον ίμερο της απλής γενίκευσης για τον άνθρωπο – αριστερός καλός, δεξιός κακός. Τώρα πια είμαι πεπεισμένος ότι υπάρχουν άτομα με γνήσια ενσυναίσθηση σε όλο το ιδεολογικό φάσμα. Πρέπει κανείς πραγματικά να μάθει –και είναι μια επίπονη μαθητεία– να βλέπει το άτομο και να ανταποκρίνεται στις ανάγκες του. Και, φυσικά, να έχει ενεργοποιημένο τον ανιχνευτή του». ΟΠολ Γελμ κούνησε βιαστικά το κεφάλι, καταφατικά, και περιερ­ γάστηκε τον Άρτο Σέντερστεντ, που έμοιαζε εξαντλημένος. Φαίνε­ ται πως είχε περάσει πολύς καιρός από τότε που είχε κάνει μια τόσο πύρινη ομιλία υπεράσπισης. «Καλά τα λες» είπε τελικά ο Γελμ. «Αν και δεν έχει την παραμικρή, γαμημένη σχέση με τον προφέσορα Ούντο Μασικότε». «Τα πάντα έχουν να κάνουν με αυτό» αντιγύρισε ο Σέντερστεντ. «Πραγματικά τα πάντα». «Με ποιον τρόπο;»