Μουσικές καρέκλες (pocket)

[ 28 ] άλλους στον σβέρκο. Εκεί όπου η έλλειψη ενσυναίσθησης δεν είναι απλώς προϋπόθεση για πρόοδο, αντίθετα είναι ουσιαστικά αξιο­ θαύμαστη. Όποιος έχει περισσότερη έλλειψη ενσυναίσθησης κερ­ δίζει. Δούλευα για τέτοιου είδους άτομα. Ήμουν τοφερέφωνό τους, ο νεαρός δικηγόρος, το αστέρι της δικηγορίας, ο οποίος μιλούσε εκ μέρους τους και εξευγένιζε τη φωνή τους. Έκανα τις πράξεις τους να φαίνονται λογικές και αναγκαίες στην περίπτωσή τους». «Θυμάμαι» είπε ο Πολ Γελμ κι έγνεψε. «Στη Φινλανδία. Έχει πε­ ράσει λίγος καιρός…» «Πάρα πολύς καιρός, αλλά όλα είναι ανεξίτηλα. Ο κόσμος γύρω μου –και οπωσδήποτε κι εγώ ο ίδιος– άρχισε να μυρίζει σαπίλα. Ωστόσο πρόκειται για μια εμπειρία που δεν ήθελα να χάσω. Χάρη σε αυτήν απέκτησαμεγάλη ευαισθησίαακριβώς σ’αυτή την έλλειψη ενσυναίσθησης. Την εντοπίζω παντού, καταπώς φαίνεται, ακόμα κι εκεί που δεν φανταζόσουν ποτέ ότι υπάρχει. Η έλλειψη ενσυναίσθη­ σης δεν υπάρχει μόνο στον κόσμο των επιχειρήσεων –έστω κι αν εκεί είναι αποτελεσματικότερη από οπουδήποτε αλλού–, αλλά και σε νοσοκομεία, σε σχολεία, στην κρατική κοινωνικήπρόνοια και στις ανθρωπιστικές οργανώσεις, στην εκκλησία, και φυσικά στην αστυ­ νομία. Παντού όπου απαιτείται η ικανότητα να συμπάσχεις με τον άλλον». «Υπάρχει και στους μαρξιστές, δηλαδή;» ρώτησε χαμογελαστός ο Πολ Γελμ. «Βεβαίως κι εκεί» είπε οΆρτο Σέντερστεντ. «Όταν ο κόσμος στον οποίο βρισκόμουν και δούλευα άρχισε να βρομάει σαπίλα, θεώρη­ σα ότι ήταν αναγκαία μια πολιτική επαναξιολόγηση της ζωής. Ήταν, δηλαδή, αυτονόητο ότι αυτοί οι άνθρωποι έπρεπε να εμποδιστούν, και ότι το πολιτικό σύστημα δεν μπορούσε να συνεχίσει να ανταμεί