Μουσικές καρέκλες (pocket)

[ 21 ] Πρέπει να μαζέψει περισσότερο χιόνι. Αλλά μέσα σε τι; Στο κα­ πέλο; Το χιόνι αρχίζει να λιώνει γρήγορα. Σύντομα γίνεται μια καφετιά γλίτσα στο έδαφος. Πρέπει να επιστρέψει στη Φάινα. Να της μαζέψει χιόνι. Να τη σώσει. Να δει στο πρόσωπό της τη μάνα που δεν είχε ποτέ. Καθώς διασχίζει τησυστάδαδέντρων, ακούει έναν άγνωστοήχο. Δεν θα έπρεπε κανονικά να υπάρχουν πολλοί άγνωστοι ήχοι πια, τις τελευταίες βδομάδες άκουσε σχεδόν ό,τι υπήρχε να ακούσει. Αλλά αυτό εδώ δεν το έχει ξανακούσει. Είναι αδύνατον να περιγράψει αυτό τον ήχο. Όταν ο Ντέντα σκύβει για να μη χτυπήσει στα κλαδιά, βρίσκεται πρόσωπομε πρόσωπομε έναν άντρα.Τοπερίεργο είναι ότι δεν είναι εκείνο το εντελώς τρελό και έντονο βλέμμα που του κάνει εντύπω­ ση. Κανονικά αυτό έπρεπε να τον είχε κάνει να τρελαθεί από τον φόβο του. Αλλά αυτό δεν είναι τίποτα μπροστά στο άλλο. Σε αυτό που κυλάει από το στόμα που δεν σταματά να μασάει. Το αίμα που τρέχει στο σαγόνι του άντρα. Ο άντρας κάνει παράμερα, προσπερνάει τον Ντέντα τρέχοντας και μπαίνει σε μια συστάδα με λεύκες. Βλέπει τώρα τον σωρό με τα πτώματα. Άνθρωποι κινούνται γύρω του. Άνθρωποι που ψάχνουν μέσαστον σωρό.Άνθρωποι που στάζουν απόαίματαάλλων ανθρώ­ πων. Άνθρωποι που έχουν σταματήσει να είναι άνθρωποι. Κάτι γραπώνει την καρδιά του Ντέντα. Μια ανησυχία. Αν και «ανησυχία» είναι μια πολύ αδύναμη λέξη. Το βάζει στα πόδια. Τρέχει όπως δεν έχει τρέξει ποτέ του. Δεν είναι μακριά μέχρι την άλλη όχθη –έκανε άλλωστε τόσο γρήγορα τη διαδρομή αυτή όταν ερχόταν–, αλλά τώραφαίνεται να παίρνει άπει