Μουσικές καρέκλες (pocket)

[ 18 ] βρει μια κουβέρτα και της σκεπάζουν τους ώμους. ΟΝτέντα ζεσταί­ νει τα πόδια της, τα έχει βάλει πάνω στην κοιλιά του. Εκείνη τον κοιτάζει πίσω από μια μεμβράνη δακρύων. Όταν βγάζει τα πόδια της Φάινα από το τζάκετ του, βλέπει ότι είναι μελανιασμένα. Η γυναίκα δεν μπορεί να περπατήσει. ΟΝτέντα υπόσχεται να τη βοηθήσει. Μαζεύει χιόνι που δεν έχει παγώσει ακό­ μη, το κάνει χιονόμπαλα και της το δίνει να το βάζει λίγο λίγο στο στόμα της. Μια τεράστια, κυματιστή ουρά αρχίζει να σχηματίζεται στον σωρό με το αλεύρι. Μια ουρά από πέντε χιλιάδες ανθρώπους. Πε­ νήντα φύλακες, τέσσερις σκηνές για τον γιατρό, για το υγειονομικό προσωπικό και τους βαριά αρρώστους, μια μικρή ηγετική ομάδα ένστολων, στα πρόσωπα των οποίων λάμπει ολοφάνερα ο τρόμος που μπορεί να εξελιχθεί σε οτιδήποτε. Οι άνθρωποι παίρνουν όσο περισσότερο αλεύρι μπορούν να κουβαλήσουν. Μερικοί χρησιμοποιούν τα καπέλα τους, άλλοι το κουβαλάνε στα χέρια τους.Τοαλεύρι σκορπίζεται, χύνεται μέσααπό τα δάχτυλά τους. Η τάξη στην ουρά είναι μια θνησιγενής υπόθεση. Σύντομα επι­ κρατεί χάος. Οι φύλακες πυροβολούν ξανά. Οι νεκροί έχουν αρχίσει να γίνονται πολλοί πια. Ακούγονται φήμες για έναν μεγάλο σωρό πτωμάτων μέσα στο δάσος. Ο Ντέντα κάθεται δίπλα στη Φάινα με το βλέμμα στραμμένο κάτω, στο παλιό του καπέλο. Κοιτάζουν και οι δυο τους το αλεύρι. Η Φάινα απλώς κουνάει το κεφάλι. Κοιτάζονται. Η γυναίκα αυτή θα μπορούσε κάλλιστα να ήταν μητέρα του. Υπάρχει μια υπόσχεση στα βλέμματά τους. Να μην εγκαταλεί­ ψουν ο ένας τον άλλον.