Μουσικές καρέκλες

Μ Ο Υ Σ Ι Κ Ε Σ Κ Α Ρ Ε Κ Λ Ε Σ 23 Και δεν υπάρχει τίποτα πια. Τίποτα. Η τούλινη κουρτίνα δείχνει την ευσπλαχνία της. Ο χορός της σταματά. Το ημιδιάφανο πέπλο τραβιέται ξανά πάνω στη σκη­ νή. Το παράδοξο αεράκι σταματά επίσης. Αυτό που συμβαίνει στην ημιδιαφάνεια είναι τυλιγμένο στο μισοσκόταδο της χάριτος, αλλά όχι της λήθης. Η μοναδική κίνηση είναι το σφυροκόπημα της καρδιάς. Γιατί η καρδιά δεν συνηθίζει ποτέ σε τέτοια. Δεν ηρεμεί ποτέ. Πριν καλμάρει εντελώς. Το χέρι που τραβάει την τούλινη κουρτίνα στο πλάι έχει σταματήσει να τρέμει. Εκεί έξω η θάλασσα είναι ακόμη απόλυ­ τα ήρεμη. Ο άνεμος δεν πλησιάζει την ακτή της Τοσκάνης. Ο πόνος από αυτό που υπερβαίνει μια μνήμη τείνει να με­ ταμορφωθεί. Αλλάζει όλο και περισσότερο, γίνεται καθαρή επι­ κέντρωση, καθαρός σχεδιασμός. Κι ενώ το βλέμμα παραμένει ακόμη καρφωμένο στην ημιδιαφάνεια του πέπλου, ο ανεξέλε­ γκτος πόνος παραχωρεί τη θέση του σε μια ελεγχόμενη απόλαυ­ ση. Είναι οι υπέροχες ακριβείς ρυθμίσεις των τελευταίων ημε­ ρών. Των ημερών πριν από την Ημέρα.