Μοντεσσόρι στο σπίτι με το μωρό (0-12 μηνών)

16 ΤΙ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ ΝΑ ΓΝΩΡΙΖΟΥΜΕ ΓΙΑ ΤΑ ΜΩΡΑ Κατά τις προηγούμενες γενιές, οι περισσότεροι είχαν συνήθως πολλά μωρά στο περιβάλλον τους. Τότε τα σπίτια τα μοιράζονταν γονείς, γιαγιάδες και παππούδες· ξαδέρφια και ανίψια μπαινόβγαιναν, ενώ τα μεγαλύτερα παιδιά φρόντιζαν τα μωρά της ευρύτερης οικογένειας. Η Simone ήταν το μικρότερο παιδί στην οικογένειά της. Το πρώτο μωρό με το οποίο πέ­ ρασε πολύ χρόνο, αν εξαιρέσουμε το μπέιμπι σίτινγκ, ήταν ο γιος της. Διάβασε κάποια βιβλία και παρακολούθησε μερικά μαθήματα τοκετού και προγεννητι­ κής γιόγκα, αλλά ένιωθε ακόμη ιδιαίτερα απροετοίμαστη για να φροντίσει τον γιο της. Ήταν μια περίοδος πειραματισμού, κατά την οποία μάθαινε από τα λάθη της. Το να τον βάλει να κοιμηθεί δεν ήταν καθόλου εύκολη υπόθεση (χρησιμοποιούσε μια περίπλοκη εναλλαγή λι­ κνίσματος και τραγουδιού) αλλά, ευτυχώς, το τάισμα πήγαινε καλά. Η Simone ήταν πολύ περήφανη που τον έπαιρνε μαζί της όπου κι αν πήγαινε, ακόμα και από τις πρώτες κιόλας μέρες. Μαγείρευε όσο εκείνος κοιμόταν και έπαιζε ασταμάτητα μαζί του όσο ήταν ξύπνιος. Δεν ήθελε να κλαίει κι έτσι, αν τίποτα άλλο δεν είχε αποτέλεσμα, τον τάιζε ξανά. Αναδρομικά, αντιλαμβάνεται πως είχε φορτώσει τον εαυτό της με πολλή παραπανίσια δουλειά. Δεν είχε μάθει ακόμη να παρατηρεί τον φυσικό ρυθμό του γιου της και να τον αφή­ νει να εξερευνά μόνος του. Δεν είχε αποδεχτεί πως δεν χρειαζόταν να τον κρατά ένας ενή­ λικας απασχολημένο διαρκώς. Να τι θα επιθυμούσε να γνώριζε τότε: Τα μωρά αφομοιώνουν τα πάντα. Τα μωρά εμφανίζουν αυτό που η δρ Μοντεσσόρι ονόμασε αφομοιωτικό νου . Αν και δεν μπορούν να εστιάσουν το βλέμμα τους σε απόσταση μεγαλύτερη από 30 εκατοστά από το πρόσωπό τους, συλλέγουν όσο περισσότερη οπτική πληροφορία μπορούν. Αφομοιώνουν, επίσης, τις οσμές, τον χώρο γύρω τους (για παράδειγ­ μα, αν έχει φως ή σκοτάδι, αν υπάρχει χάος ή ηρεμία, αν έχει ζέστη ή κρύο), καθώς και το άγγιγμα στο σώμα τους. Ακούν τους ήχους της καθημερινής ζωής, τις φωνές μας, τη μουσι­ κή, όπως και τις στιγμές σιωπής. Εξερευνούν με τη γεύση τα δάχτυλά τους, το γάλα και κα­ θετί που μπαίνει στο στόμα τους. Μπορούμε να κάνουμε διάλογο με τα μωρά. Με αυτό δεν εννοούμε μόνο να μιλάμε εμείς στο μωρό, αλλά να μιλάμε με το μωρό και να περιμένουμε την απάντησή του – ακόμα και με ένα νεογέννητο. Ο διάλογος δεν είναι απαραίτητο να είναι λεκτικός. Μπορούμε να ξαπλώσουμε το μωρό στα χέρια μας, με το κεφάλι του να στηρίζεται στην παλάμη μας, ενώ κοιταζόμαστε πρόσωπο με πρόσωπο. Μπορούμε να βγάλουμε τη γλώσσα μας. Να περιμέ­ νουμε. Να παρατηρήσουμε. Προσπαθεί να ανοίξει το στόμα του. Ξεπροβάλλει η γλώσσα του. Απαντάμε βγάζοντας και πάλι τη γλώσσα μας. Και ούτω καθεξής. Τα μωρά χρειάζονται χρόνο για να κινηθούν και να εξερευνήσουν. Ένα μωρό χρειά­ ζεται χρόνο για να μείνει ξαπλωμένο σε ένα χαλάκι στο πάτωμα και να τεντώσει το κορμί του. Ακόμα και τα νεογέννητα μπορούν να ξαπλώσουν σε ένα χαλάκι ή σε ένα λεπτό στρω