Μίσος και αίμα

M I Σ Ο Σ Κ Α Ι Α Ι Μ Α 15 Δεν είχε φυσήξει καθόλου στην εσωτερική αυλή του κτιρίου όσο εκείνος στεκόταν μπροστά στον καθρέφτη. Αυτό που χρειαζόταν ήταν ένας αμιγής κατά συρροήν δολο- φόνος. Και μάλιστα ένας δολοφόνος αμιγώς διεθνών προδια- γραφών. Αυτά σκέφτηκε ο Πολ Γελμ και ξανακύλησε στο όργιο της αυτολύπησης. Βέβαιο ήταν ότι η Σίλα είχε επιστρέψει. Όπως βέβαιο ήταν ότι είχε επιστρέψει και ο ίδιος. Αλλά δεν είχαν συζητήσει καθό- λου τι είχαν πραγματικά κάνει και νιώσει όσο βρίσκονταν σε διάσταση. Αρχικά, ο Πολ θεώρησε αυτή τη στάση ως σημάδι αμοιβαίας εμπιστοσύνης. Αλλά στα καλά καθούμενα, τρύπωσε στο μυαλό του η ιδέα ότι επρόκειτο για ένα χάσμα το οποίο ποτέ δεν θα μπορούσαν να ξεπεράσουν, αν βέβαια δεν χρησι- μοποιούσαν τεχνητά μέσα. Και τι γινόταν, αλήθεια, με τα παιδιά; O Nτάνε ήταν τώρα δεκάξι, η Τούβα σύντομα θα έκλεινε τα δεκατέσσερα. Όταν καμιά φορά ο Πολ έπιανε τις λοξές και φευγαλέες ματιές τους, αναρωτιόταν αν είχε σπαταλήσει όλο το κεφάλαιο της εμπιστοσύνης τους. Μήπως εκείνο το παράξενο καλοκαίρι, πριν από ένα χρόνο, είχε αφήσει σημάδια που μπο- ρούσαν να παραμορφώσουν τη ζωή ανθρώπων ακόμα και πολύ μετά τον θάνατό του; Ήταν μια σκέψη ανυπόφορη. Και η σχέση με τη Σέρστιν Χολμ, τη συνάδελφο, φαινόταν να έχει μπει σε νέα φάση. Πολλές φορές έπεφταν ο ένας πάνω στον άλλο, και σε κάθε τους συναπάντημα το άγχος φάνταζε βαρύ- τερο. Πίσω από τα βλέμματα που αντάλλαζαν κρύβονταν χά- σματα που δεν είχαν καλυφθεί ή έστω αγγιχτεί, και φαίνονταν να διαιωνίζονται. Oύτε ακόμα η καλή σχέση με τον Γιαν-Oύλοφ Χουλτίν, τον επικεφαλής τους, και τους συναδέλφους Γκούναρ Nιμπέργ και Χόρχε Τσάβες φαινόταν να είναι η ίδια. Είδε εκεί- νο το μικρό τρένο-παιχνίδι να κάνει τον ατέρμονα γύρο του μέσα στον κλειστό του χώρο.