Misfit

E L L E K E N N E D Y 10 με σμόκιν σερβιτόρους, που καραδοκούν κρυμμένοι στις σκιές της πολυτελούς αίθουσας χορού της εξοχικής ιδιω- τικής αυτής λέσχης. Είναι από εκείνα τα μέρη όπου τα ασημικά είναι από αληθινό ασήμι. Ένας απ’ αυτούς έρχε- ται φουριόζος και προσφέρεται να του το γεμίσει, αλλά ο Φεν αρπάζει ολόκληρο το μπουκάλι. Ένα κομμάτι μου αναρωτιέται αν φεύγοντας αποδώ θα πρέπει να περάσω από ανιχνευτή μετάλλων. Η εξοχική ιδιωτική λέσχη βρί- σκεται στο Γκρίνουιτς, προφανώς κοντά στη βίλα του Ντέι­ βιντ, η οποία, φαντάζομαι, είναι σωστό παλάτι, αν κρίνω από την παχυλή συνδρομή που χρεώνει η λέσχη στα μέλη της. Απέχουμε έτη φωτός από τα μικροαστικά προάστια στην άλλη άκρη της πολιτείας, όπου μένουμε η μαμά μου κι εγώ. «Τη βλέπεις εκείνη εκεί την κοπελιά; Σε καρφώνει» μου λέει ο Φεν, δείχνοντας με το κεφάλι κάπου πίσω μου. Δεν έχει πει ποτέ κανείς ότι φημίζομαι για τη διακρι- τικότητά μου, οπότε γυρίζω και ακολουθώ το βλέμμα του. Μια κοντή μελαχρινή με στολή σερβιτόρας μού χαμογελά ντροπαλά ανασηκώνοντας το φρύδι. Γυρίζω ξανά μπροστά μου. «Μπα, δεν θα πάρω» του απαντώ. «Είσαι σίγουρος, ρε φίλε;» με ρωτάει ο Φεν, που την περιεργάζεται σκεφτικός με το κεφάλι γερμένο στο πλάι. «Νοστιμούλα είναι. Δεν νομίζω ότι θα το πρόσεχε κανείς αν την ξεμονάχιαζες στο γκαράζ ή κάπου αλλού». Το τελευταίο πράγμα που σκέφτομαι αυτή τη στιγμή είναι να φασωθώ. Θα περάσουν βδομάδες ώσπου να κα-