Misfit

E L L E K E N N E D Y 8 στο, τον οποίο υποτίθεται ότι πρέπει να αποκαλώ ετερο- θαλή αδελφό μου. Στο μεταξύ, οι γονείς μας και υποτιθέμενοι ενήλικες χουφτώνονται στην πίστα, χορεύοντας παθιάρικα κάποιο αργό κομμάτι R&B της δεκαετίας του ’90. Μια σκηνή που σίγουρα θα στοιχειώνει τους εφιάλτες μου! Σκοτώστε με επιτόπου να γλιτώσω! «Μπορεί να φταίει το ψάρι» λέει δίπλα μου ο Φένελι, που ξαφνικά έχει γίνει κίτρινος σαν το λεμόνι «αλλά αρχί- ζω να νιώθω σαν να μπήκε κάτι μέσα στο στομάχι μου και να ψόφησε εκεί». Ή μπορεί να φταίει που ο πατέρας του βάζει χέρι στη μάνα μου μπροστά σ’ ένα τσούρμο σερβιτόρους, που δου- λεύουν με τον βασικό μισθό και όσα φιλοδωρήματα κι αν παίρνουν δεν φτάνουν γι’ αυτές τις σάχλες που βλέπουν. «Όταν έρθει η Ημέρα της Κρίσεως» μουρμουρίζω για το δικό μου αργό, οδυνηρό βασανιστήριο «και σταθεί από πάνω μου ένας τύπος με μπαστούνι του μπέιζμπολ και με ρωτήσει αν έχω κάτι τελευταίο να πω στον Δημιουργό μου, θα του απαντήσω ότι έχω αντικρίσει κατάματα το πρόσω- πο του σκότους και πλέον δεν με φοβίζει τίποτα». Ο Φεν σκάει ένα χαμόγελο ως τ’ αυτιά και κατεβάζει μονορούφι άλλο ένα ποτήρι σαμπάνια, λες και μεγάλωσε μ’ αυτή από τότε που έκοψε το γάλα της μάνας του. Κα- λύτερα να του τη δίνουν με τη μάνικα. Ή ενδοφλέβια. Δεν έχω καταλήξει ακόμη τι άποψη έχω γι’ αυτόν. Γνω- ριστήκαμε μόλις πριν από μία ώρα στον γάμο, όπου στε- κόμασταν εκατέρωθεν του ιερού, ενόσω οι γονείς μας