Misfit

M I S F I T 17 Ο μπαμπάς του ξεροβήχει και πασπατεύει τα κουμπιά στο σμόκιν του. «Ναι, ξέρω ότι ήταν ξαφνικό…» «Η οξεία διάρροια είναι ξαφνική!» τον κόβει ο Φεν, με βλέμμα παγερό στα αχνογάλανα μάτια του. «Εσείς είχατε χρόνο να παραγγείλετε τις ανθοσυνθέσεις. Άρα είχατε και χρόνο να έρθετε στα συγκαλά σας». Μου ρίχνει μια ματιά. «Χωρίς παρεξήγηση». Ανασηκώνω απλώς τους ώμους. Σ’ αυτή τη θύελλα που έχει ξεσπάσει είμαι ένας απλός δύσμοιρος θεατής. «Άκου, Φένελι, καταλαβαίνω…» «Μ’ εμένα μιλάς, εντάξει;» κόβει τη φόρα στον μπαμπά του ο Φεν με πρόσωπο ανέκφραστο και τόνο απαξιωτικό, και πλέον νιώθω σαν να έχω βρεθεί στη μέση της όποιας κόντρας έχουν μεταξύ τους. «Μη μου παριστάνεις ότι δεν τα έκανες όλα μπουρδέλο επειδή σε νοιάζει μονάχα ο εαυ- τούλης σου και κανένας άλλος!» Τσιτώνονται μονομιάς όλες οι ρυτίδες και οι μύες στο πρόσωπο του Ντέιβιντ. Είναι εκπληκτική η ομοιότητά του με τον γιο του. Έχουν το ίδιο σουλούπι, τα ίδια γαλανά σαν του πάγου μάτια και σκουρόξανθα μαλλιά. Και ο Ντέιβιντ είναι από τους τύπους που δεν γερνούν ποτέ. Θα μπορούσε κάλλιστα να τον περάσει κάποιος για τον μεγαλύτερο αδελφό του Φεν. Το ίδιο συμβαίνει μονίμως και με τη μαμά μου. Τη βλέπουν με τα μακριά σκούρα μαλλιά και την τέλεια επιδερ- μίδα και νομίζουν ότι είναι η μεγαλύτερη αδελφή μου. «Φένελι» λέει ο Ντέιβιντ στον γιο του αναστενάζοντας. «Θα μπορούσες να κάνεις μια προσπάθεια, ε; Τόση δα; Για κάνα δυο ωρίτσες ακόμη μόνο».