Misfit

M I S F I T 13 «Τι μαλακίες κάθεσαι και λες;» Ο τύπος έχει κατεβάσει ένα μπουκάλι σαμπάνια και νομίζει ότι είναι ο Νίτσε. «Λέω ότι είναι μεγάλη ευθύνη. Να είσαι οικογένεια. Τι ξέρουμε ο ένας για τον άλλο;» Περιεργάζεται με περιέργεια το πρόσωπό μου για τόσο πολλή ώρα, που νιώθω άβολα και γέρνω μακριά του. Είναι γνωστό ότι οι μεθυσμένοι έχουν ξαφνικά ξεσπάσματα. «Έχω κιόλας ξεχάσει πώς σε λένε!» λέει κατάπληκτος και ο ίδιος με αυτή τη διαπίστω- ση. «Γαμώτο, στ’ αλήθεια έχω ξεχάσει το όνομά σου». Δεν κρατιέμαι, σκάω ένα χαμόγελο ως τ’ αυτιά. «Αρ Τζέι» τον διαφωτίζω, τη στιγμή που άλλο ένα αργό, πα- θιάρικο κομμάτι αντηχεί στην αίθουσα χορού. Χριστέ μου, έλεος πια! Μου έρχεται να πνίξω τον ντι τζέι. Δεν μπορεί, επίτηδες το κάνει! «Είναι υποκοριστικό κάποιου ονόματος;» με ρωτά ο Φεν. «Ας πούμε ότι οι γονείς μου απλώς διάλεξαν τα αγαπη- μένα τους γράμματα της αλφαβήτου την ώρα που ο γιατρός με κρατούσε ανάποδα από το πόδι». «Σοβαρά τώρα;» «Όχι. Είναι τα αρχικά του Ρέμινγκτον Τζον». Βγάζω το κινητό μου, καλύπτοντας ελαφρώς την οθόνη, όταν στο δίκτυο ασύρματης σύνδεσης βλέπω ένα MacBook. Πες το ένστικτο λόγω πείρας, αλλά μαντεύω ότι η συσκευή με το όνομα «Grandmaster Gash» ανήκει στο εργαλείο που έχει στα ακουστικά του ο τύπος που επιλέγει τη μουσική απόψε. « Ρέμινγκτον Τζον;» επαναλαμβάνει ο Φεν, ρουθουνίζο- ντας δυνατά με αποδοκιμασία. «Τι μπασκλάς!» σχολιάζει