Μινώταυρος

ΜΙΝΩΤΑΥΡΟΣ 53 τεία του Μεγάλου Σιντριβανιού. Είχε ακούσει να μιλάνε για το μνημείο του νερού οι κοσμογυρισμένοι συγχωριανοί του και εί- χε, όσο να ’ναι, την περιέργεια. Κατέληγε όμως εκεί την ώρα που χάραζε, ζαλισμένος από το πιόμα και την ολονυκτία, και έπινε στα πεταχτά καφέ στον μοντέρνο καφενέ που είχε ανοίξει ένας μερακλής νεόφερτος από την Αμερική. Ο θείος Αθανασός τον λογάριαζε για φίλο και ζήτησε να στείλει τα χαιρετίσματα με τον ανιψιό, αλλά ο Γιαννιός ντρεπόταν να του μιλήσει στα χάλια που ήταν. Προλάβαινε ίσα ίσα να δει τους μουσουλμάνους που έπλε- ναν συμβολικά τα χέρια τους πριν μπουν στο τζαμί και κάποιες γυναίκες που έρχονταν με στάμνες να γεμίσουν νερό για το σπί- τι. Ύστερα έπαιρνε δρόμο για να είναι στο πόστο του ώρα καλή για τη δουλειά, μασουλώντας, καθώς τρέκλιζε λίγο, το σησαμω- τό κουλούρι που αγόραζε από ένα τουρκόπαιδο στην πλατεία. Ήταν που οι Τούρκοι διόρισαν γενικό διοικητή στο νησί τον χρι- στιανό Αλέξανδρο Καραθεοδωρή πασά, γι’ αυτό αναθάρρησαν οι Κρητικοί και πίστεψαν πως τέλειωσαν τα βάσανά τους. Τα πέντε χρόνια του τρομερού Μαχμούτ Τζελαλεδίν πασά άφησαν πίσω τους φονικά και συμφορές και καλύτερα να μην ξανάρχονταν. Ο Γιαννιός άκουσε πως στα Χανιά υποδέχτηκαν με επευφημίες τον νέο διοικητή και έλπιζε πως σύντομα θα γύριζε στο σπίτι του. Ύστερα – και δεν πέρασε ούτε μήνας – άρχισαν πάλι τις ασχήμιες οι Τουρκοκρητικοί που δεν ήθελαν χριστιανό πασά και η κατάσταση έγινε όπως ήταν και χειρότερη. Μέσα σ’ αυτόν τον χαλασμό ο Γιαννιός θυμήθηκε τον αδερφό του τον Μιχαήλο, που ολοένα έλεγε: «Δεν θα ξεκουμπιστούν ποτέ οι κερατάδες! Πρέπει να τους πετσοκόψουμε έναν έναν». Κουράστηκε πια να παριστάνει τον φυγά εδώ στην πολιτεία, ή ίσως απελπίστηκε και το μυαλό τού έπαιζε παράξενα παιχνίδια.