Μινώταυρος

ΜΙΝΩΤΑΥΡΟΣ 51 θρωπο στον οποίο θα μπορούσε να απευθυνθεί αν εκείνος το έσκαγε μια μέρα και της άφηνε φέσι. Ήταν ένας έμμεσος τρόπος για να πληροφορηθεί κάτι επιπλέον για τον νέο πελάτη της. Ο Γιαννιός αποκρίθηκε πως δεν υπάρχει τέτοιος άνθρωπος σε όλο το Ηράκλειο. Τότε, εκείνη άρχισε να ξεφωνίζει και να λέει πως γέμισε ο κόσμος γυναίκες και άντρες που κρατάνε μυ- στικά, πως εκείνη δεν ήθελε να έχει μπελάδες με τους χωροφυ- λάκους και καλά θα έκανε να της αδειάσει τη γωνιά. Ο Γιαννιός, ζαλισμένος όπως ήταν από το πιοτό και την κραιπάλη της προη­ γούμενης νύχτας, την έπιασε με τη χερούκλα του από τον λαιμό, όπως θα τσάκωνε μια κότα, και ακριβώς έτσι αντέδρασε η Πα- ρασκευή: Κακάριζε και χτυπιόταν σαν κότα, κι αφού είδε πως ο νεοφερμένος ήταν ζόρικος, μαλάκωσε, μουρμούρισε κάτι δικά της και στο τέλος άνοιξε το κατάστιχο, έγλειψε τη μύτη ενός στραβοχυμένου μολυβιού και κράτησε μια σημείωση, μην τολ- μώντας να ρωτήσει ούτε το όνομά του. Του έδωσε ένα μεγάλο σκουριασμένο κλειδί και του έδειξε τη σκάλα. Το καινούργιο του κατάλυμα ήταν μια τρύπα, που ο Θεός να την έκανε δωμάτιο, κάτι σαν σοφίτα που προεξείχε από την ορο- φή του πανδοχείου. Έπρεπε να σκύβεις για να μη χτυπήσεις το κεφάλι σου στα δοκάρια της οροφής. Το κλειδί ήταν μάλλον διακοσμητικό, γιατί, όσες φορές κι αν το έστριβες, η πόρτα δεν αμπάρωνε. Έτσι κι αλλιώς, ο Γιαννιός είχε μάθει να κουβαλά πάνω του ό,τι είχε αξία για έναν κλέφτη και δεν εμπιστευόταν καθόλου αυτά τα κωλοχανεία. Ανησυχούσε απλώς για το περί- στροφο, κι αυτή τη φορά το έκρυψε κάτω από μια σάπια σανίδα στο πάτωμα. Εκείνη τη μέρα θα μπορούσε να κατέβει στο λιμάνι και να δουλέψει έστω το μισό μεροκάματο, αλλά η κούραση τον ξεγέ- λασε. Είπε να γείρει μια στιγμή και έκλεισε τα μάτια. Όταν τα