Μινώταυρος

48 ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΣΤΕΦΑΝΑΚΗΣ θεση της οικογένειας Αγγελάκη λέγοντας: «Είναι μεγάλη τύχη αυτή για τον Γιαννιό μας». Και του θύμισε η Αγλαΐα τους δικολάβους, που, θέλοντας να υπερασπιστούν το δίκιο του πελάτη τους, μιλούσαν σε πρώτο πρόσωπο, σαν να είχαν αυτοί τη διαφορά και όχι ο άνθρωπος που αντιπροσώπευαν. Αυτή η λάμψη στο βλέμμα της προξενή- τρας τον είχε εντυπωσιάσει τόσο, ώστε, όταν η Σωτηρία αποδεί- χτηκε κατώτερη των προσδοκιών του, περισσότερο αισθάνθηκε εξαπατημένος από την Αγλαΐα και λιγότερο από τη θυγατέρα των παλιών του δασκάλων. Τον πρώτο καιρό στο Ηράκλειο ο Γιαννιός άκουγε παντού το όνομα του Μπραήμη, και ήταν φυσικό, αφού ο Μπραήμης ήταν Καστρινός στα χρόνια της ακμής του. Σε λίγο καιρό κιόλας έμα- θε τα πάντα για τον άνθρωπο που ξέκανε ο αδερφός του. Ένας χαμάλης στο λιμάνι τού είπε ότι ο Μπραήμης καταγόταν από οικογένεια πεχλιβάνηδων της Πόλης και τον έφερε στην Κρήτη ο Μουσταφά πασάς, ο Γκιριτλής, όταν ήρθε για δεύτερη φορά να κυβερνήσει το νησί εκείνο το μακρινό καλοκαίρι του 1866. Ο Γιαννιός τον πίστεψε. Όλος ο κόσμος ήξερε για τις πα- λαιστικές ικανότητες του Μπραήμη, που τον φώναζαν Μινώταυ- ρο επειδή πάλευε φορώντας ένα βαλσαμωμένο κεφάλι ταύρου. Είτε τον έφερε μαζί του οΜουσταφά πασάς είτε όχι, οΜπραή­ μης έμεινε για πάντα στην Κρήτη και εντάχθηκε στο σώμα των ατάκτων που ακολουθούσε τον στρατό του Ομέρ πασά στις ανα- τολικές επαρχίες την άνοιξη και το καλοκαίρι του 1867. Κάποιοι μάλιστα έλεγαν ότι πρωτοστάτησε στις οθωμανικές αγριότητες στο Καστέλι της Πεδιάδας. Για αυτά τα κατορθώματά του ο πα- σάς του Ηρακλείου τον έφερε στο Μεγάλο Κάστρο και τον έκα- νε ντελίλμπαση, κι όταν ξέπεσε, από δική του κακοκεφαλιά, τον