Μινώταυρος

ΜΙΝΩΤΑΥΡΟΣ 47 κόσμο, σ’ εκείνον σίγουρα το έγκλημα της μοιχείας που συντε- λέστηκε τότε. Τα παρατράγουδα με το Λαμπικό κράτησαν έξι μήνες, και ο Θεός έβαλε το χέρι του να μη γίνει μαθευτό πως ο γιος του Σταύ- ρου Αστάκη έκανε τέτοια απρέπεια. Για τον Γιαννιό ήταν ένα σχολείο αλλά και μια παρανόηση για τη φύση του έρωτα, που έμοιαζε περισσότερο με συνωμοσία, ένα αλισβερίσι των σωμά- των συντελεσμένο με φόβο και πάθος, με υποκρισία και υπαι- νιγμούς, με κλεφτές ματιές μπροστά στους άλλους, αλλά με φούντωση, με ιδρώτα και πάλεμα την ώρα της πράξης, εκεί όπου χανόταν ο κόσμος, κι όταν τον ξανάβρισκες σου έμενε ένα αί- σθημα κορεσμού και ανακούφισης. Όταν ο Γιαννιός κουράστηκε απ’ όλα αυτά, έριξε τα μάτια του πάνω στη Σωτηρία, που μόλις είχε επιστρέψει στο χωριό σπου- δαγμένη δασκάλα και οι γονείς της την περιέφεραν σαν ένα όμορφο ζώο για πούλημα. Η Σωτηρία ήταν πιο ψηλή, πιο νέα, πιο αστραφτερή από το Λαμπικό. Κι ο Γιαννιός, που τώρα περι- φρονούσε την παλιά του ερωμένη και το άθλιο σταβλί της, άρ- χιζε να πλάθει στο μυαλό του έναν κόσμο ιδανικό με πρωταγω- νίστρια τη νεαρή κόρη Αγγελάκη. Αυτόν τον κόσμο ανασκοπού- σε όταν πλάγιαζε να κοιμηθεί τα απογεύματα στο πανδοχείο. Ή μάλλον είχε χωρίσει τον στοχασμό στα δύο, κι όταν γυρνούσε προς τη μεριά του τοίχου, με τους κοριούς να οργιάζουν, σκε- φτόταν πως, αν και πήγε τόσες φορές με το Λαμπικό, δεν κατά- λαβε και πολλά, καθώς η γυναίκα, είτε από ντροπή είτε για να ’χει τον νου της, έμενε πάντα με τα ρούχα και όλα συνέβαιναν μυστικά κάτω από τον πλούσιο φραμπαλά της. Όταν όμως γύ- ριζε από την άλλη, σκεφτόταν τη Σωτηρία, ξεκινώντας από τη μέρα που ήρθε στο σπίτι τους η προξενήτρα του χωριού, η Αγλαΐα, με τα λαχανί τα μάτια να λάμπουν καθώς ανακοίνωνε την πρό-