Μινώταυρος

ΜΙΝΩΤΑΥΡΟΣ 45 αλλιώς, για τα χρήματα που δεν είχε ακόμη κερδίσει, για τους χωριάτικους τρόπους του, για τις συνήθειες και για ό,τι άλλο. Σφάλιζε τα μάτια και αποκοιμιόταν ακριβώς όπως επιστρέφο- ντας από το χωράφι τον έπαιρνε ο ύπνος καβάλα στον γάιδαρο. Φαινόταν τόσο έντονη αυτή η ψευδαίσθηση, που νόμιζε πως ήταν όνειρο ότι βρισκόταν στο Ηράκλειο, πως ο Μιχαήλος δεν είχε σκοτώσει στ’ αλήθεια τον Μπραήμη και πως εκείνος συνέ- χιζε να ζει στο χωριό του και να λαγοκοιμάται καθώς πηγαινο- ερχόταν από τις αγροτικές δουλειές. Στο τέλος, για άγνωστο λόγο, του περνούσε η ιδέα ότι την άλλη Κυριακή θα παντρευόταν τη Σωτηρία και τότε πεταγόταν στιγμιαία, αλλά διαπιστώνοντας ότι βρίσκεται φυγάς στο Ηράκλειο και όχι στο χωριό ερχόταν η ψυχή του στη θέση της και βυθιζόταν στα όνειρά του. Αν η αθωότητα στον άνθρωπο χάνεται με την ερωτική πράξη, ο Γιαννιός δεν έφτασε αθώος στο Μεγάλο Κάστρο. Μεσολάβησε μια ιστορία που δεν μαρτύρησε ποτέ. Και ίσως θα ήταν καλύτε- ρα να την είχε γεννήσει η φαντασία του και όχι η πραγματικό- τητα ένα μεσημέρι του Ιουλίου στο χωράφι του Αντώνη του Δι- ψαλάκη, όπου πήγε για να κάνει ένα «καερέτι», να δώσει χείρα βοηθείας στον φίλο του πατέρα του δίχως πληρωμή. Θα έπρεπε να τον είχε σεβαστεί, αλλά πώς αλλιώς να αντιδρούσε όταν, καθώς σκάλιζε, ένιωσε το χέρι της Λαμπρινής, γυναίκας υπερά- νω υποψίας, να τον χουφτώνει στον καβάλο. Του έπεσε η τσάπα από τα χέρια και αφέθηκε να τον σύρει η κυρία Διψαλάκη στην άκρη του κτήματος, μέσα στην κουφάλα μιας ελιάς όπου χωρού- σες και να ξαπλώσεις. Η μνήμη του του έλεγε ότι ζευγάρωσαν στα τυφλά, με τις πατούσες τους να εξέχουν, κι αν έβλεπε κανείς, αμέσως θα καταλάβαινε τι συνέβαινε. Παρ’ όλα αυτά, ο ίδιος αμφέβαλλε καμιά φορά αν ολοκλήρωσαν εκεί ή στο σταβλί μιαν