Μινώταυρος

13 I «Για το φονικό δεν κατέχω πράμα» απαντούσε ο Γιαννιός Αστάκης όλα τα χρόνια της ζωής του σε όποιον ρωτούσε να μά- θει για τη δολοφονία του Μπραήμη, του επονομαζόμενου Μινώ- ταυρου. Είναι όμως σίγουρο πως o φόνος έγινε ένα αυγουστιάτικο μεσημέρι του 1894 στην Άρβη, με τον τρόπο που γίνονταν πά- ντοτε όλα στην περιοχή, σχεδιασμένα δηλαδή ως την τελευταία λεπτομέρεια ώστε να μην αφήνεται τίποτα στην τύχη. Και δεν ψεύδονται όσοι ισχυρίζονται ότι τη χαριστική βολή στον Τούρκο την έδωσε ο αδερφός του Γιαννιού, ο Μιχαήλος. Το έλεγε άλλω- στε από παιδί: «Εγώ μια μέρα θα τον ξεκάνω τον Μπραήμη». Τον μάλωνε ο κύρης του, μα ο μικρός τον χαβά του. Τον χλεύαζαν οι χωριανοί: «Και τι θα κάμεις; Δεν μας είπες, ωρέ Μιχαήλο». Όμως εκείνος φύλαγε να δώσει την απάντηση στην ώρα της. Έκλωθε χρόνια μες στο παιδικό μυαλό του το σχέδιο της δολοφονίας αγριεύοντας τη φαντασία του, και ίσως αυτό εξηγεί τις κρίσεις επιληψίας που τον έφταναν ως τη λιποθυμία. Σχεδίαζε και σχε- δίαζε, προβλέποντας το καθετί, και σημείωνε τις ανομίες του Τούρκου νταή με την ακρίβεια που δείχνει κανείς στους αριθ- μούς. Με την προτροπή του θείου Αθανασού, που ξεσυνεριζόταν τον ανιψιό του στην κουζουλάδα, μελέτησε για καιρό τις κινήσεις του Μπραήμη στην επαρχία και κάτεχε πια καλά τις αδυναμίες του: τα μεθοκοπήματά του στον τούρκικο καφενέ της Άρβης, τα