Μινώταυρος

ΜΙΝΩΤΑΥΡΟΣ 39 δί ακόμη τότε, δεν τον συναναστράφηκε ποτέ, αλλά στην επαρ- χία της Βιάννου αν έλεγες Μηνάς Φανουράκης θα έβλεπες αν- θρώπους να σταυροκοπιούνται στο άκουσμα του ονόματός του. Οι μισοί γιατί τον θεωρούσαν ήρωα, οι άλλοι μισοί γιατί τον είχαν για απατεώνα. Ίσως όλοι τους να είχαν δίκιο, καθώς έβλεπαν τη μία από τις δύο πλευρές του. Ο Σταύρος Αστάκης έλεγε πάντα: «Μην ακούτε τους απανω- βαρτάδες!». Και να μην άκουγε όμως κανείς όσους συκοφαντού- σαν τον Μηνά, οι πράξεις του δεν ήταν τόσο καθαρές όσο δια- τεινόταν ο πατέρας του Γιαννιού. Έναν καιρό ήταν καταζητούμε- νος από τους μπέηδες της Βιάννου γιατί είχε παραπλανήσει όλη τη μουσουλμανική κοινότητα με μια αλοιφή που υποτίθεται ότι ξανάδινε μαλλιά σε όσους τα είχαν χάσει. Λένε ότι από αυτή την απάτη θησαύρισε ο Φανουράκης. Όταν όμως τα αποτελέσματα δεν τον δικαίωσαν, αναγκάστηκε να κρύβεται αποδώ κι αποκεί για να γλιτώσει από τη μήνιν των Οθωμανών. Μιαν άλλη φορά πούλησε κάτι σκουριασμένα καριοφίλια και πιστόλες σ’ έναν αγά και κατέφυγε στο μοναστήρι του Αγίου Αντωνίου μέχρι να περάσει η μπόρα. Ο Γιαννιός το είχε για σί- γουρο πως ο Σταύρος Αστάκης έκρυβε τουλάχιστον για έναν μήνα τον Φανουράκη σ’ ένα μετόχι. Τον κυνηγούσαν τότε τα αδέρφια μιας κοπέλας από το διπλανό χωριό όταν ανακάλυψαν πως η αδερφή τους ήταν η τέταρτη που αρραβωνιάστηκε ταυτό- χρονα. Η φήμη του ότι έμπαινε στη μύτη του Τούρκου τον έκανε αγαπητό σε πολλούς, αλλά στο τέλος με τις μπαγαποντιές του ήταν αδύνατο να σταθεί στη βιαννίτικη επικράτεια. Άφησε λοι- πόν την ιδιαίτερη πατρίδα του για να γίνει Καστρινός κι αυτός. Από τις προσφορές κάποιων συμπαθούντων, σαν τον κυρ Σταύ- ρο, ο Φανουράκης ήρθε στο Ηράκλειο με μια μικρή περιουσία.