Μινώταυρος

ΜΙΝΩΤΑΥΡΟΣ 37 Η Κιζίλ Τάμπια ήταν μια πυκνοκατοικημένη γειτονιά, αλλά για να βρεθείς εκεί έπρεπε κάποια στιγμή, πριν από τη Μικρή Κα- μάρα, το Καμαράκι, να αφήσεις την Πλατιά Στράτα και να κάνεις δεξιά. Τότε έμπαινες στα στενά σοκάκια και αντίκριζες τα σπίτια με τη μουσουλμανική αρχιτεκτονική. Είχε δίκιο ο Βάιος. Όπως το είπε: «Χριστιανός ούτε για δείγμα». Μια γειτονιά με ετερόκλι- τα κτίσματα, από χαμόσπιτα μέχρι αρχοντικά, να κοιτάζουν το ένα το άλλο σε μια ταξική αντιπαράθεση που δεν είχε ποτέ φα- νταστεί ο Γιαννιός. Σε μερικά από αυτά εύκολα μάντευε κανείς τις εσωτερικές αυλές, στις οποίες οι ένοικοι, και κυρίως οι γυ- ναίκες, έμεναν μακριά από τα επίβουλα μάτια. Στις μικρές πλατείες, σε κάτι βρόμικους τουρκοκαφενέδες, είδε πρόσωπα ακίνητα και ανέκφραστα σαν των πεθαμένων. Η πελατεία των καφενείων αυτών ήταν κάτι ξυπόλυτοι νεαροί, άνεργοι μεμέτηδες, που σκότωναν την ώρα τους. Ήταν όμως και κάτι γεροντόμαγκες που μουρμούριζαν κάτι πρόστυχα χωρατά, αλλά κανείς δεν γελούσε. Όλοι τους νωθροί και άβουλοι, που δεν σήκωναν το χέρι να διώξουν τις μύγες από το πρόσωπό τους, τον κοιτούσαν χυδαία και απειλητικά. Σε αυτόν τον λαβυρινθώ- δη μικρόκοσμο ήταν ζήτημα τύχης να ξετρυπώσεις τον Φανου- ράκη. Και ποιον να ρωτούσε άλλωστε; Πιο κάτω είχε πια μόνο στενοσόκακα με σωρούς σκουπιδιών. Δεξιά και αριστερά από τα χαμηλοτάβανα μονόσπιτα πρόβαλλε κάπου κάπου καμιά ξέστη- θη Τουρκάλα χωρίς φερετζέ και του έκανε νάζια μπας και τον προσελκύσει. Έβαλε το χέρι στην τσέπη και ψηλάφισε το περί- στροφο για να πάρει θάρρος. Όπως έκανε μεταβολή να φύγει, έπεσε πάνω σ’ έναν από τους ξυπόλυτους μεμέτηδες, που τον ακολουθούσε. Ήταν ένα αγόρι λίγο νεότερο από τον ίδιο και του χαμογελούσε φιλικά. Όταν άκουσε το όνομα Μηνάς Φανουράκης, το πρόσωπό του φωτί-