Μινώταυρος

ΜΙΝΩΤΑΥΡΟΣ 35 πολιτείας απέκτησε ξάφνου ζωντάνια και ρυθμό. Οι πίσω φώνα- ζαν στους μπροστινούς να κουνηθούνε, αλλά δεν ήταν στο χέρι κανενός να επισπεύσει τη διαδικασία εισόδου στο Μεγάλο Κά- στρο. Στο μεταξύ, ο ήλιος του Αυγούστου λόγχιζε με τις πρώτες του αχτίδες τα μπεντένια του Κάστρου. Ο Γιαννιός πλησίασε τον πρώτο σαλεπιτζή, που για δυο δεκάρες τούς σέρβιρε στο πόδι σαλέπι σε γυάλινες κούπες κι από ένα σουσαμωτό κουλούρι για προσφάι. Ο αγωγιάτης τον ευχαρίστησε και συνέχισαν μαζί, πιά- νοντας την Πλατιά Στράτα. Ο Γιαννιός βοήθησε και ξεφόρτωσαν τα εμπορεύματα σε δύο αγορές, στο Καμαράκι κι έπειτα στο Μεϊντάνι. Ο αγωγιάτης βόλε- ψε τα ζώα του στο χάνι του Βλάση και επέμεινε να κεράσει καφέ. Κάθισαν σ’ έναν καφενέ δίπλα στα μακρόστενα μανάβικα. Ο Γιαν- νιός παρατήρησε πως τα καφενεία του Μεγάλου Κάστρου δεν ήταν καλύτερα από τα χωριάτικα και ο αγωγιάτης συμφώνησε. Καλός άνθρωπος αλλά αγωγιάτης, ήθελε όλα να τα ξέρει: πώς σε λένε, από πού έρχεσαι, τι θέλεις στο Μεγάλο Κάστρο τέτοια εποχή, πόσο θα μείνεις… Της δουλειάς του είναι κουτσο- μπόληδες, μιλάνε πολύ και δεν κρατάνε μυστικά. Ο Γιαννιός κατάφερε να ξεστρατίσει από τα δύσκολα. Ο αγωγιάτης ρώτησε κάνα δυο φορές αν κατάλαβε ποιος πυροβόλησε στο χάνι. «Οι χαΐνηδες! Δεν το είπαμε;» του απάντησε. Ο άλλος χασκογέλασε και του είπε: «Στα πεδινά φυτρώνουν αμπέλια, όχι χαΐνηδες». Ύστερα άρ- χισε να τον νουθετεί: «Εδώ δεν είναι σαν το χωριό σου. Οι γειτο- νιές είναι μοιρασμένες, να προσέχεις πού σε πάει το βήμα σου… Και το κεφάλι χαμηλά! Άλλοι Τούρκοι εδώ κι άλλοι εκεί κάτω σ’ εμάς... Και βάρδα από τους δυτικούς μαχαλάδες». Στον αποχαιρετισμό, το στρογγυλό πρόσωπο αυτού του χω- ριάταρου ξαναπήρε την όψη του γινωμένου ροδάκινου, που είχε