Μινώταυρος

32 ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΣΤΕΦΑΝΑΚΗΣ Έμπαρο. Ευτυχώς τον πήρε ένας αγωγιάτης που ζητούσε παρέα, για να μην είναι μόνος, με τη συμφωνία να δίνει ένα χεράκι όποτε θα χρειαζόταν να φορτώσουν ή να ξεφορτώσουν τα ζώα στη διαδρομή. Ακολούθησε το συνεχές τραμπάλισμα στα κακο- τράχαλα της βασιλικής στράτας, η διανυκτέρευση στο χάνι και το επεισόδιο με τους Τουρκοκρητικούς που λίγο έλειψε να τον κάνει φονιά. Γιατί ο θείος ο «Αμερικάνος» το έλεγε και δεν τον πίστευαν πως αυτή ήταν η χειρότερη περίοδος του Τούρκου στο νησί, κι ας μην το καταλάβαιναν οι χριστιανοί στα χωριά της Βιάννου καθώς τους προστάτευαν τα βουνά και οι χαΐνηδες. Και πώς το έφερε η τύχη και, αφήνοντας πίσω τη βιαννίτικη επικράτεια, στο χάνι όπου διανυκτέρευσαν είδε μπροστά του να μαγαρίζουν μια κοπέλα, που θα μπορούσε να είναι η αδερφή του. Ο αγωγιάτης ξάπλωσε να κοιμηθεί δίπλα στα ζώα, λέγοντας πως θα έφευγαν πριν ακόμη φέξει, και ο Γιαννιός, που φοβόταν μην τον ξεχάσει εκεί στη μέση του πουθενά, έστησε την καρέκλα του κάτω από τ’ άστρα και λαγοκοιμόταν κρατώντας αγκαλιά το μπο- γαλάκι του. Και άκουγε μέσα τις φωνές και τις τσιρίδες, αλλά στην αρχή δεν έδωσε σημασία. Ήταν κατακαλόκαιρο, ο κόσμος ταξίδευε, το χάνι ξεχείλιζε από πελατεία. Δεν τον παραξένευε αυτός ο σαματάς, ίσως να τον νανούριζε κιόλας. Μόνο όταν η κοπέλα πετάχτηκε γυμνό- στηθη έξω και έτρεξε κλαίγοντας προς την ύπαιθρο να γλιτώσει από τους διώκτες της, που φώτιζαν το σκοτάδι με δαυλούς, τότε μόνο αντιλήφθηκε τη σοβαρότητα της κατάστασης. Και αναρωτήθηκε: Δεν έχει αδερφό ή πατέρα το κορίτσι; Και δεν οργί- στηκε τόσο με αυτούς τους κοιλαράδες που διασκέδαζαν, αλλά με την αναλγησία των υπολοίπων, που άφηναν έτσι να ατιμά- ζεται μια γυναίκα. Κι ενώ μια φωνή μέσα του έλεγε να μην ανακατευτεί, εκείνος δεν την άκουσε και φανερώνοντας το