Μινώταυρος

28 ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΣΤΕΦΑΝΑΚΗΣ όλα τα χρόνια τα δύο χωριανάκια δεν σταμάτησαν να αλληλο- κοιτάζονται, και ήταν μεγάλη τύχη για την οικογένεια Αστάκη – έτσι έλεγαν στο χωριό – που η θυγατέρα Αγγελάκη καταδέχτη- κε τον Γιαννιό, γιατί ήταν μοναχοκόρη, και από περιουσία να φάνε και οι κότες! Όλοι γνώριζαν τους Αγγελάκηδες για πά- μπλουτους. Κανείς δεν θυμόταν πώς πλούτισαν, καθώς οι περι- ουσίες μαζεύονται και σκορπίζονται συνήθως με αστείο τρόπο, όμως αυτό οι άνθρωποι το λησμονούν, γιατί τους έχει γίνει συ- νήθεια να θαμπώνονται από τα πλούτη. Στα χρόνια τα ανιστόρητα ζούσε ένας Βιαννίτης γίγαντας, που το όνομά του ήταν Ζήσης Κουμπιαράκης, και στα νιάτα του έβο- σκε τα πρόβατα των μπέηδων της Βιάννου, αλλά πεθαίνοντας άφησε πίσω ολάκερο βιος. Τότε ακόμη η Κρήτη ήταν πέρα για πέρα του Τούρκου, αλλά η επανάσταση είχε πάρει μπρος αλλού και κάποια στιγμή θα έφτανε κι εδώ. Οι άνθρωποι σκέφτονταν τη λευτεριά, κι όταν σκέφτονται έτσι, κάνουν σχέδια και ορέγο- νται τον πλούτο. Είναι μια άλλη μορφή δουλείας, αλλά ποιος νοιάζεται; Ο Ζήσης είχε βρει μια πατέντα και δεν άφηνε ύψωμα ή ίσωμα που να μην το οικειοποιηθεί. Όπου το μάτι του έβρισκε ενδιαφέ- ρον, σήκωνε μια πέτρα και την έριχνε με τέχνη και δύναμη. «Ως εκεί που φτάνει η πέτρα το χώμα είναι δικό μου» δήλωνε βρο- ντόφωνα. Έσερνε μαζί του και δυο καλαμαράδες, που πιστοποιού­ σαν το κατόρθωμά του και ενημέρωναν τα κατάστιχα. Με την ανοχή των μπέηδων και με χρήση βίας σε όσους πρόβαλλαν αντιρρήσεις έγινε ο πιο πλούσιος βοσκός της Κρήτης. Η περιουσία αυτού του ανθρώπου πέρασε στον μοναχογιό του, τον επονομαζόμενο Δούκα, η χήρα του οποίου έριξε τα μά- τια της στον αδερφό του Στέλιου Αγγελάκη, τον Φράγκο, που ήταν ωραίος σαν τον Απόλλωνα και του άρεσαν οι φράγκικες