Μινώταυρος

ΜΙΝΩΤΑΥΡΟΣ 27 ρίδι και ταυτόχρονα έριξε μια προειδοποιητική βολή. Τότε, κά- ποιος από το καΐκι έκανε το ίδιο. Άπαξ και οι άνθρωποι του κο- μιτάτου δεν μπορούσαν να σιμώσουν, η μάχη που με τόση αγω- νία περίμεναν όλοι εξελίχθηκε σε μια ανταλλαγή ύβρεων και πυροβολισμών δίχως νόημα. Στο τέλος, οι Τουρκοκρήτες, αφού είδαν κι απόειδαν, ανέκρουσαν πρύμναν. Το καΐκι χανόταν στο βάθος και οι κομιτατζήδες επέστρεφαν άπρακτοι εκεί απ’ όπου ήρθαν. Ωστόσο, ο θείος Αθανασός δεν κρέμασε τα όπλα του στον τοίχο. Συνέχισαν να δουλεύουν αρματωμένοι ακόμα και στο χω- ράφι. Ο Γιαννιός Αστάκης είχε πάνω του την εξυπνάδα του άντρα που δεν φανερώνει τα πεπραγμένα του στον πρώτο τυχόντα. Ο κό- σμος, που όλα τα ξέρει και τίποτα δεν ξέρει, έλεγε πως στη ζωή του είχε πάντα τον καημό της Σωτηρίας. Η αλήθεια είναι πως τη χρονιά που έγινε το φονικό στην Άρβη είχαν κιόλας δώσει λόγο, έκαναν τα αρραβωνιάσματα και ετοιμάζονταν να παντρευ- τούν, αλλά η Σωτηρία Αγγελάκη, κόρη του δασκάλου και της δασκάλας, αφού συμβουλεύτηκε πρώτα τους γονείς της, απο- φάσισε πως δεν άρμοζε να συνδέσει την τύχη της με τον αδερ- φό ενός φονιά. Κι ενώ ο αρραβωνιαστικός της κρυβόταν μακριά από το χωριό, εκείνη πήγε και ακούμπησε τη βέρα στο σπίτι του. Κι έτσι, χώρισαν. Μα η μητέρα του Γιαννιού δεν ξέχασε ποτέ και μέχρι να πε- θάνει ιστορούσε με δάκρυα στα μάτια την αρχή του ρομάντζου, τότε που ο γιος της και η Σωτηρούλα, μαθητούδια, στρογγύλευαν μαζί τα πρώτα τους κουλουράκια, σκάλιζαν, σαν να ’θελε να πει, τα πρώτα τους γράμματα. Ύστερα ο καθένας πήρε τον δρόμο του, αλλά φαίνεται πως