Μινώταυρος

26 ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΣΤΕΦΑΝΑΚΗΣ τον έπαιρναν στα σοβαρά. Κάθε χρόνο τέτοια εποχή τον έστελναν μ’ έναν γάιδαρο να μαζέψει τα μποστανικά από ένα μετόχι που τους είχε παραχωρήσει ο θείος του Γιαννιού. Θα μπορούσαν, αντί για τον νεαρό καλόγερο, να στείλουν κάποιον αγωγιάτη. Περισ- σότερη η ταλαιπωρία παρά το όφελος, μα ο καημένος ο Αρτέμιος έκανε όλη αυτή τη διαδρομή μέσα στη ζέστη υπακούοντας στο θέλημα των πρεσβυτέρων της μονής. Από τον ερχομό του σχημάτισαν κακώς την εντύπωση πως οι δρόμοι ήταν ασφαλείς και ο εχθρός φευγάτος. Ο ίδιος ο κα- λόγερος τους είπε πως οι άγιοι πατέρες έκλεισαν το μοναστήρι παραμονή Δεκαπενταύγουστου και ανέβηκαν στην Ιερά Μονή της Βιάννου. Οι άνθρωποι του κομιτάτου αναμένονταν στην Άρ- βη σήμερα το βράδυ. Ένας καϊκτσής από τη Γεράπετρο μαρτύ- ρησε στους μοναχούς πως είχε πληρωθεί τον ναύλο για να τους φέρει ύστερα μέχρι τον Τσούτσουρο. Ο Αρτέμιος θεώρησε καθή- κον του να έρθει και να ενημερώσει. «Θα ’χουμε μουσαφιραίους, λοιπόν!» σχολίασε ο Αθανασός με μια παράξενη ικανοποίηση στον τόνο της φωνής του, σαν να χαιρόταν που τα μέτρα και οι προφυλάξεις του δεν πήγαν στον βρόντο. Την άλλη μέρα το μεσημέρι κατέβασε μια δράκα αρματωμέ- νους στην αμμουδιά. Τότε είδαν το καΐκι που ερχόταν εξ ανατο- λών. Κάτω απ’ τον αυγουστιάτικο ήλιο γυάλιζαν οι κάννες των όπλων. Ο Γιαννιός με τα νεανικά του μάτια διέκρινε πρώτος ένα σύθαμνο από φέσια μέσα στο πλεούμενο. Οι Τουρκοκρήτες υπολόγιζαν να αιφνιδιάσουν ερχόμενοι από τη θάλασσα, κι όταν κατάλαβαν ότι κάποιος τους είχε προδώσει, έμειναν αρόδο, γιατί γνώριζαν πως ο «Αμερικάνος» είχε όπλα ευθύβολα, που τα είχε φέρει από τα ξένα, και δεν χαριζόταν. Ο Αθανασός με τη φωνάρα του τους αμόλησε ένα γαμωσταυ-