Μινώταυρος

ΜΙΝΩΤΑΥΡΟΣ 23 αυτόν τον ερημότοπο, παρέα με την Αργυρούλα, που την πήρε μαζί με τα χωράφια από τον παπά του χωριού. Η Αργυρούλα ήταν φαμέγια του ιερωμένου από μικρό κορίτσι, κι αν δεν έβα- ζαν εμπόδια ο παπάς και η παπαδιά, θα είχε καλοπαντρευτεί, γιατί δεν ήταν λίγα τα προξενιά που της έγιναν. Ο Αθανασός, ή «Αμερικάνος» όπως ήταν το παρατσούκλι του, υπήρξε ένας από τους μνηστήρες της, κι όταν αγόρασε τα κτήματα, έδωσε κάτι παραπάνω για να την αποκτήσει. Ίσως η Αργυρούλα να πήρε τη θέση της Μαλτέζας στην κλίνη του, κάτι που για την ώρα παρέμενε εικασία, γιατί ούτε ο Γιαννιός ούτε κανείς άλλος τους είδε ποτέ να σηκώνονται ή να πλαγιάζουν μαζί σαν αντρόγυνο. Ο Γιαννιός τη φώναζε «θεια» από μικρός και κανείς δεν τον μάλωσε για αυτό. Ορισμένες φορές και του Αθανασού ξέφευγε και έλεγε: «Η θεια σας!». Τα κρύα βράδια κάθονταν οι δυο τους σιωπηλοί μπροστά στη φωτιά και θύμιζαν περισσότερο αδέρφια παρά όψιμους εραστές. Στον Αθανασό άρεσε να παρατηρεί τα αστέρια και έγινε με τα χρόνια ένα είδος εμπειρικού αστρολόγου. Το δειλινό, καθώς ο ήλιος βασίλευε, έψαχνε με ενθουσιασμό μικρού παιδιού κάποιον αστερισμό στο σχήμα του σταυρού, που ποτέ δεν ανέτειλε στα μάτια του. «Κι όμως, κάποια μέρα θα τον πετύχω εκεί ψηλά τον Σταυρό του Νότου. Τον έβλεπαν οι παλιοί» έλεγε και ξανάλεγε. Αλλά Σταυρός του Νότου πουθενά, ακουγόταν μόνο η φωνή του Αθανασού και στη συνέχεια, μες στη σιγαλιά του μισοσκόταδου, έλαμπε η καύτρα του τσιγάρου του σαν μακρινό άστρο. Τη μέρα, όταν δεν δούλευε στα χωράφια, ή θα κολυμπούσε ή θα διάβαζε – τον έθελγαν τα γράμματα και περηφανευόταν πως ήταν ο πρώτος μαθητής στο πρώτο σχολείο της περιοχής, που λειτούργησε στον Άγιο Βασίλειο. Δεν ολοκλήρωσε τις σπουδές του, γιατί στα δώδεκα αποφάσισε να βγει στο βουνό δίπλα στον