Μικρές φωτιές παντού

Μ Ι Κ Ρ Ε Σ Φ Ω Τ Ι Ε Σ Π Α Ν Τ Ο Υ 17 σταματήσουν το παιχνίδι, μπήκε στο αμάξι για το σπίτι του. Ως συνήθως, ακόμα και με τα τζάμια κατεβασμένα, δεν είδε το πελώριο σύννεφο καπνού που πλανιόταν προς το μέρος του, και άρχισε να συνειδητοποιεί πως κάτι δεν πήγαινε καλά μόλις βρήκε τον δρόμο του κλεισμένο από ένα περιπολικό. Ύστερα από ένα δεκάλεπτο εξηγήσεων, του επετράπη τελικά να παρκάρει το Jeep του απέναντι απ’ το σπίτι, όπου η Λέξι και οΜούντι περίμεναν ήδη. Κάθισαν και οι τρεις πάνω στη σκεπή του αυτοκινήτου, κατά σειρά ηλικίας, όπως στις οικογενειακές φωτογραφίες που άλλο­ τε ήταν κρεμασμένες στον τοίχο της σκάλας και τώρα είχαν γίνει στάχτη. Λέξι, Τριπ, Μούντι: τελευταία τάξη λυκείου, τρίτη λυκείου, δευτέρα λυκείου. * Ένιωθαν πλάι τους το κενό που η Ίζι, το πρωτάκι τους, το μαύρο πρόβατο, η απρόβλεπτη, είχε αφήσει πίσω της – ακόμα κι αν όλοι ήταν σίγουροι πως το κενό θα ήταν πρόσκαιρο. «Τι την έπιασε;» μουρμούρισε ο Μούντι, και η Λέξι είπε: «Ακόμα κι αυτή το ξέρει πως τούτη τη φορά το παρα­ τράβηξε, γι’ αυτό και την κοπάνησε. Όταν γυρίσει, η μα­ μά θα τη σκοτώσει». «Πού θα μείνουμε;» ρώτησε ο Τριπ. Μια στιγμιαία σιω­ πή έπεσε όσο αναλογίζονταν την κατάστασή τους. «Σ’ ένα δωμάτιο ξενοδοχείου ή κάτι τέτοιο» είπε τελικά η Λέξι. «Νομίζω ότι αυτό έκανε και η οικογένεια του Τζος Τρέιμελ». Οι πάντες γνώριζαν την ιστορία: λίγα χρόνια πριν, ο Τζος Τρέιμελ, μαθητής της δευτέρας λυκείου, απο* Στις ΗΠΑ το λύκειο έχει 4 τάξεις.