Μικρά πράγματα σαν κι αυτά

C L A Ι R E K E E G A N 12 νταν τι έφερνε αυτή η βροχή –και τι άραγε θα μπο- ρούσε να φέρνει– γιατί, ποιος να το ’λεγε ότι, πά- λι, έκανε τέτοιο ψοφόκρυο; Τα παιδιά φορούσαν τις κουκούλες τους πριν ξεκινήσουν για το σχολείο, ενώ οι μανάδες τους, συνηθισμένες πια να τρέχουν με σκυμμένο το κεφάλι στην απλωμένη μπουγάδα, αν δηλαδή τολμούσαν ποτέ να απλώσουν κάτι, ήξεραν καλά ότι δεν υπήρχε περίπτωση να στεγνώ- σει έστω και μια μπλούζα πριν από το απόγευμα. Και τότε έπεφτε η νύχτα κι ερχόταν πάλι παγωνιά, και κρύες λεπίδες ανέμου γλιστρούσαν κάτω από τις πόρτες κι έκοβαν τα πόδια όποιου γονάτιζε ακόμη για να προσευχηθεί. Πέρα στη μάντρα, ο Μπιλ Φέρλονγκ, έμπορος καυσόξυλων, έτριβε τα χέρια του να ζεσταθούν κι έλεγε πως αν συνέχιζαν έτσι τα πράγματα, πολύ σύντομα θα χρειαζόντουσαν καινούργια λάστιχα για το φορτηγό. «Είναι στους δρόμους κάθε μέρα, όλη μέρα» είπε στους άντρες του. «Σε λίγο θα μας μείνουν μόνο οι ζάντες». Κι ήταν αλήθεια: δεν προλάβαινε να φύγει ένας πελάτης απ’ τη μάντρα, κι αμέσως, κατευθείαν, έφτανε ο επόμενος ή χτυπούσε το τηλέφωνο – και σχεδόν όλοι τους να λένε ότι χρειάζονται την πα- ραγγελία άμεσα ή πολύ σύντομα, πως δεν γινόταν να περιμένουν μέχρι την επόμενη βδομάδα.