Μια ζωή χωρίς άλλοθι

Μια ζωή χωρίς άλλοθι | 15 Δεν ήξερα να διαβάζω και είχε δίκιο, διάβαζα την εφημερίδα ανάποδα. Αυτή είναι άλλη μια σπασμένη ανάμνηση. Ενώ από τις 4 Αυγούστου και μετά, ξέρω το τι γίνεται όχι μόνο στο σπίτι, αλλά και στον κόσμο. Η εικόνα που έχω: Είναι 4 Αυγούστου του 1936, είμαι 10 χρόνων σχεδόν. Βρισκόμαστε στη Βουλιαγμένη σε αντίσκηνο για ξεκαλοκαίριασμα. Ήμασταν οικογενειακά όλοι δημο­ κρατικοί, έρχεται ο πατέρας μου από τον Πειραιά που δούλευε και μας κάνει με το χέρι στο στόμα «σουτ!», δεν καταλάβαινα πολύ καλά τι συνέβαινε. Μας εξήγησε ότι δεν πρέπει να μιλάμε πια για τον Βενιζέλο.