Μια ζωή χωρίς άλλοθι

14 | Eλένη Γλύκατζη-Αρβελέρ νομίζω, τη διάβαζε πρώτα ο πατέρας και μετά όλοι οι άλλοι. Όταν τελείωναν όλοι, έπαιρνα το ψαλίδι και έκοβα. Ήμουν πάντοτε, πώς να πούμε, το κέντρο της παρέας, αυτή που μάζευε τα παιδιά. Μάζεψα μια μέρα την παρέα, πρέπει να ήμουν έξι χρόνων, δεν πήγαινα σχολείο ακό­ μη, και τους έβγαλα λόγο. Στον Βύρωνα τα διώροφα προσφυγικά είχαν και μια σκάλα εξωτερική. Ανέβηκα δυο τρία σκαλάκια, άνοιξα μια εφημερίδα και άρχισα να βγάζω λόγο για τον Βενιζέλο. Παιδάκια γύρω να κοιτάνε σαν χαζά. Περνάει ο πατέρας μου και μου λέει: «Βρε βλάκα, αν είχε φωτογραφία του Βενιζέλου, θα καταλά­ βαινες ότι κρατάς την εφημερίδα ανάποδα». O πατέρας της Νικόλας και η μητέρα της Καλλιρρόη, γεννημένοι και μεγαλωμένοι στα Μουδανιά της Μικράς Ασίας