Μια ζωή χωρίς άλλοθι

18 | Eλένη Γλύκατζη-Αρβελέρ Νικολαΐδη, κομμουνιστή, ο οποίος ήταν δήμαρχος του Βύρωνα – για χρόνια έβγαινε, θυμάμαι, με μεγάλες πλειο­ ψηφίες. Από τα αγόρια δεν ζει κανένα πια. Αχ, αυτά τα αγόρια με κάνανε χαρτοπαίχτρα. Και τα τέσ­ σερα χαρτοπαίζανε, άντε πόκες, άντε πόκερ… Εγώ τα ’χω μάθει όλα αυτά τα παιχνίδια βλέποντάς τους. Τους θυμάμαι να κάθονται και να παίζουν μόνοι τους ή με φίλους και να βάζουνε σε μια γωνιά κάτι λίγα χρήματα. Θυμάμαι τη σκηνή. Κάθομαι κάτω, αυτοί χαρτοπαίζουν και ακούω: «Τώρα πρέπει να καπνίσουμε και κάνα τσιγάρο». «Να πούμε στο μικρό» –το μικρό ήμουν εγώ– «να πάει να τα φέρει;» «Ούτε τη σωστή μάρκα θα φέρει ούτε τα σωστά ρέστα, καλύτερα να πάει κάποιος άλλος». Τ’ άκουγα εγώ, σηκωνόμουνα, έπαιρνα τα λεφτά, έτρεχα στο περίπτερο, έφερνα και τη σωστή μάρκα και τα ρέστα. Μου κάνανε συνέχεια αυτό το χουνέρι. Κι εγώ ο βλάκας έτρεχα, τα έφερνα και ήμουν και πολύ ευχαρι­ στημένη. Πάντως, με αυτά και μ’ αυτά, έχω γίνει η μεγαλύτερη χαρτοπαίχτρα που υπάρχει. Μέχρι τελευταία έπαιζα κα­ λό μπριτζ, τώρα πια δεν παίζω τίποτα. Στα σπίτια τα