Μια χριστουγεννιάτικη ευχή
5 ταν παραμονή Χριστουγέννων και ο Θίοντορ πάλευε ν’ ανοίξει ένα χαρτό κουτο. Και το χαρτόκουτο τον κέρδιζε. Κάποιος είχε επιδείξει μεγάλο ζήλο χρησιμοποιώντας την κολλητική ταινία. Κάποιος ήθελε να είναι σίγου ρος πως το χαρτόκουτο δεν επρόκειτο ν’ ανοίξει. Μα τελικά ο Θίο τα κατάφερε. Το βαμβάκι ήταν τόσο παλιό όσο και τα ίδια τα στο λίδια · μύριζε μπαχαρικά και πολυκαιρισμένο άρωμα. Τα περισσότερα στολίδια ήταν μπάλες και οι περισσό τερες μπάλες είχαν σπάσει. Ο Θίο τις έβγαζε από το κουτί κατσουφιασμένος. «Τα Χριστούγεννα δεν είναι για να κόβεις το χέρι σου» μουρμούρισε. «Ούτε τα χρι στουγεννιάτικα κάλαντα λένε κάτι τέτοιο». Αλλά στον πάτο της κούτας βρήκε τέσσερα στολίδια διαφορετικά από τ’ άλλα: ένα κουνιστό αλογάκι, έναν κοκκινολαίμη, ένα μολυβένιο στρατιωτάκι με τύμπανο κι έναν άγγελο. Τα φτερά του αγγέλου είχαν ξεφτί σει και το τύμπανο του στρατιώτη είχε σκουριάσει. Το φτέρωμα του κοκκινολαίμη είχε μαδήσει και την ξύ΄
Made with FlippingBook
RkJQdWJsaXNoZXIy MTY1MTE=