Μια τελευταία στάση

C A S E Y M c Q U I S T O N 10 πέ, αταίριαστα, αγορασμένα από δεύτερο χέρι ή μαζεμένα από τον δρόμο. Η πολυθρόνα όμως που κάθεται απέναντί της το Αγόρι Με Τα Τατουάζ –Νίκο, στην αγγελία έλεγε ότι τον λένε Νίκο– είναι ένα απρόσμενα καλό κομμάτι Eames. Έτσι είναι όλος ο χώρος: ένα μείγμα οικείου και εντελώς ανοίκειου. Μικρός και στριμωγμένος, με επιθετικές απο­ χρώσεις πράσινου και κίτρινου στους τοίχους. Σχεδόν από κάθε επιφάνεια κρέμονται φυτά, με τα λεπτά τους κλαδιά να αγκαλιάζουν ράφια και μια αχνή μυρωδιά από χώμα. Τα παράθυρα έχουν τα ίδια βαμμένα παντζούρια με όλα τα παλιά διαμερίσματα στη Νέα Ορλεάνη, μόνο που αυτά είναι μισοκαλυμμένα από σελίδες γεμάτες σχέδια, που τα ποτίζει μουντό, κέρινο το απογευματινό φως. Ένα γλυπτό της Τζούντι Γκάρλαντ, ενάμισι μέτρο ψηλό, φτιαγμένο από μέρη ποδηλάτου και μαρσμέλοου, κρυφο­ κοιτάζει από τη γωνία. Δεν φαίνεται πως είναι η Τζούντι, απλώς υπάρχει μια πινακίδα που λέει: ΓΕΙΑ ΜΕ ΛΕΝΕ ΤΖΟΥΝΤΙ ΓΚΑΡΛΑΝΤ. Ο Νίκο κοιτάζει την Όγκαστ με το χέρι απλωμένο, θο­ λό από τον αχνό του τσαγιού του. Έχει αυτό το λουκ του μαυροντυμένου μηχανόβιου, με σκούρα μαλλιά ξυρισμένα στο πλάι και πιο ανοιχτό δέρμα, θεληματικό πιγούνι και έναν κρύσταλλο να κρέμεται από το ένα του αυτί. Τατουάζ σκεπάζουν και τα δύο χέρια του και σκαρφαλώνουν στον λαιμό του κάτω από τον κουμπωμένο γιακά. Η φωνή του είναι λίγο τραχιά, σαν τη βραχνάδα που αφήνει το κρυο­ λόγημα, κι από την άκρη των χειλιών του κρέμεται μια οδοντογλυφίδα.