Μια τελευταία στάση

C A S E Y M c Q U I S T O N 34 «Σου έχει πει ποτέ κανείς πως μυρίζεις σαν πανκέικ;» Το τρένο βυθίζεται σε μια σήραγγα, τρέμει πάνω στις ράγες και το κορίτσι αφήνει ένα απαλό «όπα» και πάει να πιαστεί από τη χειρολαβή πάνω από το κεφάλι της Όγκαστ. Το τελευταίο πράγμα που προλαβαίνει να δει είναι η κάπως στραβή γραμμή του σαγονιού της και μια αναλαμπή από δέρμα στο σημείο που κυλάει χαλαρό το μπλουζάκι, πριν τρεμοσβήσουν τα φώτα του συρμού. Περνούν μόνο ένα ή δυο λεπτά μες στο σκοτάδι, όταν όμως ανάβουν και πάλι τα φώτα, το κορίτσι έχει χαθεί.