Μια τελευταία στάση

C A S E Y M c Q U I S T O N 32 Το τελευταίο που χρειάζεται τώρα είναι να της την πέσει κάνας ανώμαλος. Ίσως αν αρχίσει να κλαίει, αν καταρρεύ­ σει τελείως τύπου ο-Γουές-παρατάει-το-Πρατ, να την αφή­ σουν ήσυχη. Αγγίζει τον σουγιά της μέσα από το σακάκι. Σηκώνει το κεφάλι, έτοιμη να αντικρίσει έναν ξερακια­ νό πάνω από τα μακριά πόδια και το σκισμένο τζιν μπρο­ στά της, όμως… Όμως. Ο Μακρυπόδης είναι… κορίτσι. Έχει την ηλικία της, ίσως λίγο πιο μεγάλη, με πρόσωπο απίστευτο και δέρμα χρυσαφένιο. Τα μαύρα μαλλιά της είναι κοντά, γυριστά προς τα πίσω, και ανεβοκατεβάζει το φρύδι στην Όγκαστ. Φοράει άσπρο φανελάκι βαλμένο μέσα στο σκισμένο τζιν και το πολυφορεμένο μαύρο δερ­ μάτινο τζάκετ αγκαλιάζει τους ώμους της σαν να γεννή­ θηκε με αυτό. Το παιχνιδιάρικο χαμόγελό της θα ήταν το ξεκίνημα μιας ιστορίας που θα έλεγε στους φίλους της η Όγκαστ όσο έπιναν τα ποτά τους – αν είχε φίλους. «Γιάικς» κάνει ενώ δείχνει την μπλούζα της Όγκαστ, εκεί που ο λεκές από τον καφέ έχει απλωθεί, και είναι ο τελευταίος λόγος που θα ήθελε η Όγκαστ να κοιτάζει το κορίτσι αυτό το στήθος της. Το πιο καυτό κορίτσι που έχει δει ποτέ της, και μόλις της έριξε μια ματιά, έκανε «Γιάικς». Πριν προλάβει να σκεφτεί κάτι να πει, το κορίτσι περ­ νάει από τον ώμο το σακίδιο και η Όγκαστ την κοιτάζει σαν χαζή καθώς βγάζει ένα κόκκινο κασκόλ, ενώ χώνει μέσα ένα κουτί τσίχλες και κάτι βίντατζ ακουστικά.