Μια τελευταία στάση

C A S E Y M c Q U I S T O N 26 ματική προς την Όγκαστ, σαν να είναι φωνήεν στον Τροχό της Τύχης . Ο Γουίνφιλντ στρέφει την προσοχή του στην Όγκαστ κι εκείνη παγώνει, με το μπουκάλι στο χέρι να στάζει ακόμη καυτερή σος πάνω στις πατατοκροκέτες. «Έχεις ξανακάνει σερβιτόρα;» «Εγώ…» «Χιλιάδες φορές» πετάγεται η Μάιλα. «Με ποδιά γεν­ νήθηκε». Ο Γουίνφιλντ κοιτάζει την Όγκαστ με δυσπιστία. «Θα πρέπει να συμπληρώσεις την αίτηση. Από τη Λού­ σι θα εξαρτηθεί». Τινάζει το πιγούνι προς το μπαρ, όπου ένα λευκό κο­ ρίτσι με ύφος αυστηρό, αφύσικα κόκκινα μαλλιά και μπό­ λικο αϊλάινερ, αγριοκοιτάζει την ταμειακή μηχανή. Αν η Όγκαστ πρέπει να ξεγελάσει αυτή, μάλλον έχει περισσό­ τερες πιθανότητες να καταλήξει με κανένα ακρυλικό νύχι στη σφαγίτιδα. «Με αγαπάει η Λούσι» λέει η Μάιλα. «Με τίποτα». «Με αγαπάει όσο αγαπάει οποιονδήποτε άλλον». «Δεν νομίζω πως θέλεις κάτι τέτοιο». «Πες της ότι εγγυώμαι εγώ για την Όγκαστ». «Ξέρεις, εγώ…» πάει να πει η Όγκαστ, και της πατάει το πόδι η Μάιλα. Φοράει αρβυλάκια – δύσκολο να σου ξεφύγει κάτι τέτοιο. Το θέμα είναι ότι η Όγκαστ έχει την αίσθηση πως δεν είναι ένα συνηθισμένο στέκι αυτό. Έχει μια λάμψη, ένα φως