Μια τελευταία στάση

Μ Ι Α Τ Ε Λ Ε Υ Τ Α Ι Α Σ Τ Α Σ Η 25 μέρος αρκετά μεγάλο για να χαθείς μέσα του, σε ένα μέρος όπου η μοναξιά μοιάζει επιλογή. «Πάντα ήθελα να το δοκιμάσω» λέει αντί για αυτό η Όγκαστ. «Η Νέα Υόρκη είναι… δεν ξέρω, δοκίμασα κάνα δυο άλλες πόλεις. Πήγα στο πανεπιστήμιο της Νέας Ορ­ λεάνης, μετά στο Μέμφις, αλλά μου φαίνονταν όλα… πο­ λύ μικρά μάλλον. Ήθελα κάτι πιο μεγάλο. Έτσι, έκανα μεταγραφή στο BC». Ο Νίκο την κοιτάζει γαλήνια, στριφογυρίζοντας τον καφέ του. Της φαίνεται μάλλον άκακος, δεν της αρέσει όμως ο τρόπος που την κοιτάζει, σαν να ξέρει διάφορα. «Δεν ήταν αρκετά μεγάλη πρόκληση για εσένα» λέει. Άλ­ λη μία διακριτική παρατήρηση. «Ήθελες πιο δυνατό γρίφο». Η Όγκαστ σταυρώνει τα χέρια. «Δεν είναι… τελείως λάθος αυτό». Εμφανίζεται ο Γουίνφιλντ με το φαγητό τους και ηΜάι­ λα τον ρωτάει: «Έι, πού είναι ο Μάρτι; Ποτέ δεν λείπει από τη βάρδια του». «Παραιτήθηκε» λέει ο Γουίνφιλντ και αφήνει το μπου­ κάλι με το σιρόπι στο τραπέζι. « Όχι ». «Ξαναγύρισε στη Νεμπράσκα». «Κατάθλιψη». «Ναι». «Αυτό σημαίνει δηλαδή» λέει η Μάιλα και σκύβει πάνω από το πιάτο της «ότι ψάχνεις άτομο». «Ναι, γιατί; Ξέρεις κανέναν;» «Σου συστήσαμε την Όγκαστ;» Κάνει μια κίνηση δρα